Έζησε στο Παρίσι για λίγα χρόνια πριν επιστρέψει στη Νέα Υόρκη. Παρά την επιτυχία του ως συγγραφέας, αντιμετώπισε προσωπικές δύσκολες στιγμές, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου του γιου του, που κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Όμως, η λογοτεχνική του κληρονομιά παραμένει ένα σημαντικό μέρος της σύγχρονης λογοτεχνίας.

Ο συγγραφέας, διανοούμενος, στιχουργός, συλλέκτης, επιχειρηματίας, εμπνευστής και δημιουργός του Ogdoo Music Group, με σταθερό σημείο αναφοράς και άξονα το ελληνικό τραγούδι, καταπιάνεται, στα κείμενά του, με τα πρόσωπα και τα ορόσημα της ελληνικής κουλτούρας, που άφησαν διαχρονικό στίγμα στη χώρα μας.   Ανασύρει αναμνήσεις - προσωπικές και συλλογικές - και περιγράφει γλαφυρά και παραστατικά, γεγονότα στα οποία έγινε μάρτυρας, παραθέτει άγνωστες πληροφορίες και σχολιάζει με την ιδιαίτερη διεισδυτική του ματιά και προσέγγιση, το κοινωνικό γίγνεσθαι κατά τη διάρκεια μιας ιστορικής περιόδου της Ελλάδας που χαρακτηρίστηκε από την αναζήτηση ισορροπίας μεταξύ εξωστρέφειας και πολιτιστικής παράδοσης. Ελευθερίου, Γκάτσος, Παπαδόπουλος, Σπανός, Λοΐζος, Κηλαηδόνης, Νταλάρας, Νικολόπουλος και δεκάδες άλλες προσωπικότητες που διαμόρφωσαν το ελληνικό τραγούδι και τον πολιτισμό, ξεπηδούν από τις σελίδες του τόμου μέσα από την ιδιαίτερη ματιά του συγγραφέα, που είχε την τύχη να τους γνωρίσει και να τους συναναστραφεί, προσωπικά και επαγγελματικά. Εμβληματικοί δίσκοι του ελληνικού ρεπερτορίου, λαϊκό σινεμά, ραδιόφωνο, καφενεία, αναψυκτήρια, κόμικς, κινηματογράφος, παραστάσεις και συναυλίες, βρίσκουν τη θέση τους στις σελίδες του βιβλίου, ενώ δεν λείπουν και οι πολυάριθμες αναφορές σε διεθνή γεγονότα και προσωπικότητες που έγραψαν τη δική τους ιστορία, στη διάρκεια αυτών των δεκαετιών. Προλογίζουν οι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Χρήστος Νικολόπουλος και Κώστας Μπαλαχούτης. Ένα εξαιρετικό βιβλίο - ταξίδι αναμνήσεων και νοσταλγίας, μια βουτιά στα μικρά και τα μεγάλα σημαντικά, που σηματοδοτούν και δίνουν υπόσταση στην κοινή πολιτιστική κληρονομιά μας.   Λίγα λόγια για τον Νίκο Αναγνωστάκη Ο Νίκος Αναγνωστάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ, στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων με εξειδίκευση στο μάρκετινγκ. Από μικρή ηλικία αναζήτησε τη σκληρή δουλειά και ήρθε σε επαφή με την αγορά των φαρμακευτικών προϊόντων. Με κύριες αρχές την ποιότητα και την αξιοπιστία, ίδρυσε την Vican ΑΕ που σήμερα θεωρείται ως μια από τις πιο επιτυχημένες εταιρείες εισαγωγής ορθοπαιδικών και παραφαρμακευτικών προϊόντων της χώρας. Στη συνεχή και διαρκή ανοδική πορεία της εταιρείας έχει για συμμάχους τα δύο του παιδιά, τη Μαρία και τον Αντώνη. Η αγάπη του για τη μουσική και η στενή σχέση του με σημαντικές προσωπικότητες του μουσικού περιβάλλοντος, τον οδήγησαν να δημιουργήσει το Ogdoo Music Group με δράσεις την διαδικτυακή ενημέρωση και ιστορική καταγραφή της διαδρομής και της εξέλιξης του ελληνικού τραγουδιού (ogdoo.gr) και παράλληλα τη δισκογραφική εταιρεία (Ogdoo Music) καθώς και τον εκδοτικό οίκο (Όγδοο). Η σπορά όλων των παραπάνω είναι ήδη εντυπωσιακή έχοντας αφήσει ξεχωριστά αποτυπώματα στο χώρο του πολιτισμού. Αγαπημένη του ενασχόληση είναι η στιχουργική, την οποία βλέπει όμως όχι ως ένα παράπλευρο «επάγγελμα», αλλά ως χόμπι. Τον λόγο του έχουν μελοποιήσει και αποδώσει κορυφαίοι συνθέτες και ερμηνευτές με αποτέλεσμα όμορφα τραγούδια που εκτιμήθηκαν και αγαπήθηκαν απ’ το κοινό. Ως «πολιτισμικός» συλλέκτης και ερευνητής, πριν από μερικά χρόνια υπέγραψε την έκδοση του πολυτελούς άλμπουμ «Ο άγιος της φωτογραφίας», με πρωτότυπα καρτ-ποστάλ (100-120 ετών), του σπουδαίου καλλιτεχνικού φωτογράφου Στέφανου Στουρνάρα, η οποία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Ψίθυροι από Μελάνι Σκέψεις και ματιές, μνήμες και όνειρα για το τραγούδι, τις τέχνες, τον πολιτισμό και τον άνθρωπο Σελίδες: 256 Τιμή: 18 ευρώ ISBN: 978-618-86949-2-7 Εκδόσεις Όγδοο

Ο Άγγλος καλτ τραγουδιστής-τραγουδοποιός και ηγέτης των συγκροτημάτων The Soft Boys και The Egyptians περιγράφει μια περίοδο 12 μηνών της πρώιμης εφηβείας του στο βιβλίο, καταγράφοντας τη δύσκολη μετάβασή του σε ένα νέο σχολείο και τις επακόλουθες εμμονές του με τους Beatles, τον Μπράιαν Ίνο, τον Τζίμι Χέντριξ και πολλούς άλλους μουσικούς. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει από την Akashic Books στις ΗΠΑ στις 28 Ιουνίου.    

Ο διπλός τίτλος παραπέμπει σε δύο κείμενα. Το «Πράγα, ένα ποίημα που χάνεται» δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Le debat» το 1980 ενώ, το «Ογδόντα εννιά λέξεις», δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό πέντε χρόνια αργότερα, για να ενταχθεί το 1986 στο διάσημο έργο του Κούντερα «Η τέχνη του μυθιστορήματος», το οποίο κυκλοφόρησε το 2023 από την Εστία, σε νέα έκδοση, και σε μετάφραση Γιάννη Η. Χάρη. Την εποχή κατά την οποία πρωτοδημοσιεύονται τα δύο κείμενα του σημερινού βιβλίου, ο εκπατρισμός του Κούντερα από την τότε Τσεχοσλοβακία στη Γαλλία είναι πρόσφατος. Το ζήτημα που πρωτίστως τον απασχολεί συνδέεται με την εικόνα, την οποία έχει σχηματίσει για την Πράγα η δυτική Ευρώπη - η Δύση, όπως την ονομάζει ο Κούντερα, συμπεριλαμβάνοντας στην ίδια ζώνη και τις ΗΠΑ. Το «Πράγα, ένα ποίημα που χάνεται» αποτελεί προάγγελο ενός άλλου κειμένου, που θα δημοσιευτεί στο «Le debat» το 1983 με τίτλο «Ο ακρωτηριασμός της Δύσης ή Η τραγωδία της Κεντρικής Ευρώπης» και κυκλοφόρησε από την Εστία το 2023 σε μετάφραση του ακαταπόνητου Γιάννη Η. Χάρη, έχοντας δημοσιευτεί ως βιβλίο μόνο λίγους μήνες νωρίτερα στα γαλλικά. Βασική, σε αυτό το πυκνό δοκίμιο, είναι η έννοια της Κεντρικής Ευρώπης, η οποία αντλεί ένα κρίσιμο μέρος της ταυτότητάς της από τον κεντροευρωπαϊκό πολιτισμό, με συνθέτες όπως ο Ούγγρος Μπέλα Μπάρτοκ, οι Τσέχοι πεζογράφοι Φραντς Κάφκα και Γιάροσλαβ Χάσεκ ή ο Πολωνός Βίτολντ Γκομπρόβιτς, ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του παραλόγου. Η ουγγρική εξέγερση του 1956, η Άνοιξη της Πράγας του 1968 και οι πολωνικές κινητοποιήσεις από το 1956 μέχρι και το 1970, έρχονται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τη Σοβιετική Ένωση, προκαλώντας ένα μείζον πολιτικό δράμα και αφήνοντας πίσω τους ένα βαθύ τραύμα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Δύση δεν έβλεπε στα «μικρά έθνη» της Τσεχίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας τον πόθο τους για αυτονομία και ανεξαρτησία, αλλά μόνο το στενό πολιτικό τους πρόβλημα. Τα «μικρά έθνη» (με ευδιάκριτη την επίδραση του εβραϊκού στοιχείου) δεν συνιστούν στη σκέψη του Κούντερα αφορμή για πατριωτική έξαρση, για έναν εθνικισμό των ανίσχυρων και των αδύναμων, που θα μετατρέψει τους νάνους σε γίγαντες. Η κουλτούρα των «μικρών εθνών», η ουσία και το βάρος της σοφίας τους, λειτουργούν σαν κρυμμένοι σβώλοι από χρυσό στο πλαίσιο μιας σταδιακής έκπτωσης τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτισμικών αξιών. Ανάλογος είναι ο προσανατολισμός του Κούντερα και στο «Πράγα, ένα ποίημα που χάνεται». Ο Χάσεκ και ο Κάφκα ανεβαίνουν τώρα στο προσκήνιο για να σηματοδοτήσουν, παρά τις τεράστιες μεταξύ τους διαφορές, έναν καινούργιο τρόπο μυθιστορηματικής γραφής, ο οποίος αρνείται να μείνει στο γενεαλογικό δέντρο του ήρωα και στην οικογένειά του, προτιμώντας να δείξει και να προβάλει το παρόν του αντί να ανασκαλέψει και να αναμηρυκάσει το παρελθόν του. Με αυτόν τον καινούργιο τρόπο, όμως, ο Χάσεκ και ο Κάφκα πλησιάζουν την κοινωνία τους από μια οπτική η οποία επιζητεί να συλλάβει τα εξωστρεφή αρνητικά χαρακτηριστικά της: τη γραφειοκρατία που συνεπάγεται έναν αδήλωτο πλην άκρως επικίνδυνο ολοκληρωτισμό στην πεζογραφία του Κάφκα και τη στρατοκρατία που αποκαλύπτει τη γελοιότητα του κρατικού αυταρχισμού στο μυθιστόρημα του Χάσεκ. Το ίδιο ισχύει και για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που απασχολούν τον Τσέχο συνθέτη και λαογράφο Λέος Γιάνατσεκ.   Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Γιάνατσεκ, ο Χάσεκ και ο Κάφκα αλλάζουν την πορεία της τέχνης στον τόπο τους, μαζί με τον ιδρυτή του τσέχικου στρουκτουραλισμού Γιαν Μουκαρέφκσι και τους Τσέχους υπερρεαλιστές. Όλοι θα συνομιλήσουν, ο καθένας από τη σκοπιά του, με τη μαγική παράδοση της Πράγας, με τη συνένωση της επινοητικής φαντασίας και της σκληρής πραγματικότητας σε ένα καλλιτεχνικό ιδίωμα και σε μια θεωρητική έρευνα όπου συστεγάζονται παραγωγικά η παράδοση και ο μοντερνισμός. Όταν τα μυθιστορήματα του Κούντερα αρχίζουν να μεταφράζονται στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου, εκείνος ανακαλύπτει περίτρομος πως τα τσέχικα, που είναι η μητρική του γλώσσα, υψώνουν απαγορευτικό τείχος για την πιστή μετάφραση των έργων του. Ο ίδιος πιστεύει στη σημασία της πιστής μετάφρασης με ιερή προσήλωση και ελέγχοντας εξονυχιστικά τις μεταφράσεις των μυθιστορημάτων του αποκτά μια οξύτατη αίσθηση για το τι σημαίνει εννοιολογική ακρίβεια ή για τον αντίκτυπο που έχουν οι πολλαπλές σημασίες μιας λέξης. Έτσι, στο «Ογδόντα εννιά λέξεις» θα καταρτίσει ένα αιχμηρό λεξιλόγιο, εξετάζοντας μεταξύ άλλων τις έννοιες της πολιτικής, του μηνύματος, του έργου, του μυθιστορήματος, του μυθιστοριογράφου, του ρυθμού και της φάρσας. Κλειδιά όχι μόνο για τη λογοτεχνία, την υψηλή ευρωπαϊκή του παιδεία και τον πολιτικό προβληματισμό του, αλλά και για το βάθος της ευαισθησίας ή για την πρωτοτυπία των συλλογισμών του. Είναι ο Κούντερα με τον οποίο έχουμε συναντηθεί κατ' επανάληψη σε όλη τη διάρκεια της ζωής και της συγγραφικής του δράσης, αλλά και ο Κούντερα με τον οποίο θα ξανασυναντηθούμε αναπόφευκτα στο μέλλον.

«Υπήρξε η δεύτερη μεγαλύτερη τραγωδία σε αριθμό θυμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, υπήρξαν δεκάδες νεκροί, τραυματίες και εγκαυματίες μέσα σε μόλις δυόμισι ώρες. Είναι ένα μείζονος σημασίας γεγονός, που καθόρισε την ιστορία του τόπου μας», είπε ο εισαγγελέας στην αγόρευσή του στην πολύκροτη δίκη για το Μάτι, αποτυπώνοντας ένα γεγονός που θα μείνει αλησμόνητο στην ελληνική κοινωνία. Το βιβλίο της Μ. Καρύδα παρουσιάζεται σήμερα στις 18.00, στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» (Σταδίου 24, τηλ. 2103217917). Θα μιλήσουν ο Τάσος Τέλογλου, η Μαρία Κατσουνάκη, η συγγραφέας και ο Τάσος Αθανασόπουλος, που θα καταθέσει την προσωπική του μαρτυρία. Συντονιστής θα είναι ο Αντώνης Φουρλής. «Έζησα την καταστροφή λεπτό προς λεπτό και ήρθα πολύ κοντά με όσους επιβίωσαν, αφήνοντας πίσω τους έναν πρωτοφανή αριθμό νεκρών», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαρίνα Καρύδα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου και την αποψινή συζήτηση. «Ο Τύπος εξέφρασε μεν την οδύνη, ακόμα και τον αποτροπιασμό του, για το Μάτι, πλην εκείνο το οποίο χρειαζόμαστε, μια εξαετία σχεδόν αργότερα, είναι η δικαίωση όσων χάθηκαν. Και η δικαίωση μπορεί να έρθει μόνο αν ρίξουμε φως στις αιτίες που προκάλεσαν την απώλεια. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν ενωμένη φωνή τα θύματα - νεκροί και επιζώντες», παρατηρεί η συγγραφέας, εξηγώντας τους λόγους οι οποίοι την οδήγησαν στο να γράψει.   Το βιβλίο αποτελεί προϊόν συστηματικής έρευνας και όπως σημειώνει η Μαρίνα Καρύδα, στις σελίδες του «περιλαμβάνονται πάνω από πενήντα προσωπικές μαρτυρίες, η έκθεση του πραγματογνώμονα, το κατηγορητήριο και οι απολογίες στη δίκη». Είναι μια ολοκληρωμένη καταγραφή των γεγονότων που σχετίζονται με τη δεύτερη φονικότερη πυρκαγιά του 21ου αιώνα. Η συγγραφέας παραθέτει τα στοιχεία, τις μαρτυρίες και τις πληροφορίες για την καταστροφή στο Μάτι, αποφεύγοντας από τη μια πλευρά τη δραματοποίηση, που ουδόλως συμβάλλει στην ψύχραιμη κατανόηση, ενώ διατηρεί, από την άλλη μεριά, το συναίσθημα το οποίο πηγάζει από την προσωπική εμπειρία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μιλάει και ως αυτόπτης μάρτυρας της ιστορίας. «Οι παθόντες και οι μαρτυρίες τους, μαζί τους και η δική μου, οι δηλώσεις των πολιτικών, τα δικαστικά τεκμήρια τροφοδοτούν ένα χρονικό για το Μάτι, που εκκινεί από τα πρώτα λεπτά της φωτιάς για να φτάσει σε μια συλλογική απεικόνιση των γεγονότων», διευκρινίζει η συγγραφέας. Η Μαρίνα Καρύδα γεννήθηκε το 1966 στη Λάρισα, ζώντας τον μισό χρόνο στο Μάτι. Σπούδασε Οδοντοτεχνική και εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα, τον οποίο εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στην ανατροφή των τριών παιδιών της. Υποστήριξε από το 2018-2020 τους εγκαυματίες της φωτιάς στο Μάτι. Σε ερώτηση για τη δραστηριότητά σχετικά με τα όσα συνέβησαν στο Μάτι και για τον αγώνα να μην επαναληφθούν στο μέλλον ανάλογα περιστατικά, απαντά: «Θεώρησα απαραίτητη την εθελοντική συμπαράσταση και το να βρεθούν λύσεις που θα προλαβαίνουν στο μέλλον τους θανάτους και τις καταστροφές σπιτιών και περιουσιών. Συνεργαστήκαμε με το υπουργείο Υγείας για τη θέσπιση ειδικού νομικού πλαισίου και για τη δημιουργία Μητρώου Εγκαυματιών. Προωθήθηκαν δύο νόμοι για τους εγκαυματίες, πρώτα για τους εγκαυματίες από φωτιά και ύστερα για τους εγκαυματίες από άλλη αιτία» Από το 2021 η συγγραφέας είναι συνιδρύτρια της Salvia Burn Association, της μοναδικής οργάνωσης για το έγκαυμα και τους εγκαυματίες στην Ελλάδα, με ιδρυτικό δωρητή το Ίδρυμα Ι.Σ. Λάτση, οποίο συνέβαλε οικονομικά και στην αντιμετώπιση των συνεπειών της καταστροφής.

Στην πραγματικότητα, τους κοροϊδεύει όλους. Γιατί η εντυπωσιακή συλλέκτρια, που αφήνει τους πάντες άφωνους στο πέρασμά της και βασιλεύει στον κόσμο των βιβλιόφιλων, κρύβει ένα τρομακτικό μυστικό, σε μια άγρια ρατσιστική Αμερική. Ενώ δείχνει λευκή, είναι στην πραγματικότητα Αφροαμερικανίδα. Κι επιπλέον, κόρη ενός διάσημου μαύρου ακτιβιστή που βλέπει την επιθυμία της να κρύψει τις ρίζες της ως προδοσία. Αυτό το δράμα μια ψυχής διχασμένης ανάμεσα στην ιστορία της και στην επιλογή της να ανήκει στην κοινωνία που καταπιέζει τον λαό της αφηγείται η Αλεξάντρα Λαπιέρ. Καρπός τριετούς έρευνας, αυτό το μυθιστόρημα ψάχνει τα ίχνη των θριάμβων και των συντριβών μιας γυναίκας όλο ζωή, ελεύθερης μα και αποφασισμένης, της οποίας η ασύλληπτη τόλμη απηχεί τις μάχες του σήμερα. Βιογραφικό Η Alexandra Lapierre είναι Γαλλίδα συγγραφέας μυθιστορημάτων, βιογραφιών και διηγημάτων. Μετά την αποφοίτησή της από τη Σορβόννη, σπούδασε στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας. Είναι συγγραφέας, μεταξύ άλλων, των «Fanny Stevenson» (Μεγάλο βραβείο αναγνωστριών του Elle), «Artemisia» (Βραβείο του 17ου αιώνα και «Βιβλίο της Εβδομάδας» του ΒΒC), «Je te vois reine des quatre parties du monde» (Βραβείο Ηistoria καλύτερου ιστορικού μυθιστορήματος), και «Moura» (Μεγάλο Βραβείο Ηρωίδας του Madame Figaro). Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες.   Αλεξάντρα Λαπιέρ "Μπελ Γκριν" Μετάφραση: Ροζαλί Σινοπούλου Σελίδες: 534 Τιμή: 17 ευρώ ISBN: 978-960-6893-63-6 Εκδόσεις Gema

Οι εκδόσεις ΝΟΜΑΣ συνέλεξαν τα σχέδια εκ του φυσικού, που ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δημιούργησε τα τρία τελευταία καλοκαίρια στην Ανάφη, και θα διαθέσουν το συλλεκτικό αυτό βιβλίο αποκλειστικά στο Μέγαρο πριν κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Η πάμφωτη ματιά του ζωγράφου Παπαϊωάννου πάνω στα γυμνά σώματα που λιάζονται στο κυκλαδίτικο νησί, αποτυπώνεται σε μια «σκηνοθετημένη» από τον ίδιο έκδοση, η οποία αποτελεί τον αντίποδα της σκοτεινής παράστασής που ταξίδεψε τον κόσμο και επιστρέφει στο Μέγαρο απ' όπου και ξεκίνησε. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου παράλληλα με τον χορό αγαπά το σχέδιο και εκφράζεται μέσα από αυτό. Κέρδισε από νωρίς την αναγνώριση ως ζωγράφος και κομίστας, πριν το ενδιαφέρον του στραφεί στις παραστατικές τέχνες. Πριν ξεκινήσει τις σπουδές του στην ΑΣΚΤ μαθήτευσε δίπλα στον εμβληματικό ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη. Μάλιστα τον περασμένο Μάρτιο, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είχε σχεδιάσει την αφίσα της διοργάνωσης.

Στη «Ντροπή» ο συγγραφικός στόχος είναι η αποσπασματική πλην λεπτομερής ανατομία του οικογενειακού και του κοινωνικού περιβάλλοντος της γαλλικής επαρχίας κατά τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε θα παρακολουθήσουμε τη λατρεία μιας νεαρής γυναίκας ενόσω μεγαλώνει για τα ρούχα και τα στολίδια. Οτιδήποτε επιλέγει από τον χθαμαλό περίγυρό της, όλες οι επιθυμίες της και η έκφρασή τους, σκοπεύουν να απαλείψουν το τραύμα της απόπειρας δολοφονίας εις βάρος της σε σχέση με τον ακατάπαυστο αγώνα της να ξεφύγει, να απαλλαγεί, από την κοινωνική της μοίρα. Στο «Πάθος» η νεαρή γυναίκα έχει μετατραπεί σε ώριμη κυρία, τρελά ερωτευμένη με έναν ξένο. Εν μέσω των διεθνών πολιτικών γεγονότων της δεκαετίας του 1990, μεταξύ των οποίων η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, η αφήγηση θα κατακλυστεί από ένα εμπύρετο άθροισμα συγκεχυμένων αισθημάτων με μοναδικό σταθερό κέντρο αναφοράς τον πόθο για σαρκική ένωση: μια εξαντλητική γεωγραφία του ανδρικού σώματος, σε συνδυασμό με τη διαρκή αγωνία για την πιθανή εγκατάλειψη, την ατελείωτη δοτικότητα (ως άλλη όψη της εσωτερικής καλλιέργειας της φιλαρέσκειας), την προθυμία για υποδούλωση, τον θυμό και την αγανάκτηση λόγω της αύξουσας εξάρτησης, τις μάταιες μάχες για απεξάρτηση και, εν κατακλείδι, την άφατη οδύνη του χωρισμού και τον μετασχηματισμό της ερωτικής ιστορίας σε λογοτεχνία. Σε ανάλογη κατάσταση θα συναντήσουμε και την ηρωίδα της «Εμμονής», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Μεταίχμιο, σε μετάφραση και πάλι της Κολααΐτη, η οποία έχει σίγουρα κάνει μεταφραστικά θαύματα - και όχι μόνο με την Ερνό. Ο πολιτικός και ο συλλογικός περίγυρος είναι πολύ αχνός πλέον ενώ η πρωταγωνίστρια ζει εκ νέου μια απομάκρυνση, αυτή τη φορά από κάποιον με τον οποίο μολονότι έχουν χωρίσει κατόπιν δικής της πρωτοβουλίας (σαν να τον έχει βαρεθεί πια, σαν να πλήττει υπέρ το δέον μαζί του), αρχίζει να τον επιθυμεί σφοδρά όταν της ανακοινώνει πως έχει προχωρήσει σε καινούργια σχέση. Η ηρωίδα δεν θα συναντήσει ποτέ την ανταγωνίστριά της μια και ο παλαιός εραστής θα αρνηθεί να πει ακόμα και το όνομά της. Παρόλα αυτά, η άγνωστη γυναίκα αποκτά ημέρα με την ημέρα τεράστιο βάρος στον νου και στη συνείδησή της: τη βλέπει παντού μπροστά της στον δρόμο, βασανίζεται από επίμονες εικασίες για την προσωπικότητα, το επάγγελμα και την εμφάνισή της, σκέφτεται ακατάπαυστα τις σεξουαλικές της κινήσεις με το κορμί του πρώην συντρόφου και φτάνει στο τέλος να τη μισήσει με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Κάθε ταμπού και συμφωνημένος περιορισμός του σύγχρονου πολιτισμού θα πάνε περίπατο μαζί με την οποιαδήποτε αίσθηση αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού - κι ας είναι η πρωταγωνίστρια μια καλλιεργημένη γυναίκα με κοινωνικό κύρος και ευρεία αναγνώριση, κι ας σέρνει μαζί της έναν πολυετή γάμο, τον οποίο και διέλυσε εις τα εξ ων συνετέθη προτού δημιουργήσει τον δεσμό για την απώλεια του οποίου θρηνεί τώρα απαρηγόρητη. Θα μπορούσε να βρίσει δημοσίως την ανταγωνίστριά της με τον χειρότερο τρόπο, θα μπορούσε ακόμα και να τη σκοτώσει δίχως την παραμικρή ενοχή.   Η Ερνό γράφει με μικρές, κοφτές και αντιδραματικές φάσεις, επινοώντας μια σειρά ακαριαίων και πολύ ζωντανών εικόνων και αντιδράσεων. Εικόνες και αντιδράσεις που μας προκαλούν -κακά τα ψέματα- ένα ισχυρό αίσθημα συνταύτισης ανεξαρτήτως φύλου. Μια χαμηλότονη (μόλις να βγαίνει η φωνή) εποποιία του φθόνου και της ζήλειας (άκρως σημαντική η συμμετοχή της μετάφρασης στη συγκινησιακή ανταπόκριση του αναγνώστη). Θα υπάρξει άραγε σωτηρία; Θα αφήσει κάποτε πίσω της η πρωταγωνίστρια τον πύρινο κύκλο της ζήλειας; Μα, και βέβαια: με αφάνταστο κόπο, με πλήθος υπαναχωρήσεις, με τόνους θλίψης και μελαγχολίας, αλλά θα το καταφέρει. Μοίρα του έρωτα είναι να φθίνει και εν τέλει να χάνεται. Μένει, όπως και στο «Πάθος», η καταγραφή του στο χαρτί, η μεταμόρφωσή του σε αφήγηση και λογοτεχνία. Με τη διαφορά πως σε αυτή την περίπτωση -το ξέρουμε όλοι καλά- δεν θα έχει απομείνει ούτε στάλα από το ζωογόνο φίλτρο και την αλλοτινή του δόξα.

Σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, οι διοργανωτές έχουν προγραμματίσει μία ή περισσότερες εκδηλώσεις βιβλίου με τη συμμετοχή αγαπημένων συγγραφέων, ποιητών, μεταφραστών, επιμελητών και εκδοτών, οι οποίοι θα συναντήσουν και θα συζητήσουν με το κοινό. Ο Περίπατος έχει ήδη αποτελέσει παράδοση για 8 χρόνια, με τους διοργανωτές να εκφράζουν τη φιλοδοξία να επεκταθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερες πόλεις της Ελλάδας. Στην ιστοσελίδα www.greekbookday.gr μπορείτε να βρείτε λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τις εκδηλώσεις που θα λάβουν χώρα σε όλη την Ελλάδα.

Στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, η βιβλιοθήκη εμπλουτίστηκε με νέα βιβλία και έχει εγκαινιάσει έναν νέο ηλεκτρονικό κατάλογο. Επιπλέον, η βιβλιοθήκη προσφέρει πλέον δυο χώρους ανάγνωσης, ένα παιδικό τμήμα, εργαστήρια, καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα. Ειδικές συλλογές, όπως τα παλαίτυπα, τα χειρόγραφα, και το αρχείο του περιοδικού και ημερήσιου Τύπου, είναι διαθέσιμες για τους ερευνητές. Κώστας Κουρμουλάκης, ο προϊστάμενος της βιβλιοθήκης, ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι ο ψηφιακός κατάλογος ανανεώνεται συνεχώς και πως όλο το ψηφιακό πολιτιστικό απόθεμα του Δήμου Πειραιά είναι διαθέσιμο δωρεάν στην ιστοσελίδα www.culture.piraeus.gr. Ο κατάλογος περιλαμβάνει συλλογές όπως εκείνη του Δημήτρη Ροντήρη και του Μάνου Κατράκη. Η αναβάθμιση της βιβλιοθήκης περιλαμβάνει την ετήσια ανανέωση των βιβλίων και τη βελτίωση της ταξινόμησης των περιοδικών και των εφημερίδων. Ο κ. Κουρμουλάκης επισήμανε ότι οι βιβλιοθήκες παρέχουν πλέον και κοινωνικές υπηρεσίες, και ο κόσμος συνεχίζει να τις επισκέπτεται ενθουσιασμένα, χάρη στο αναβαθμισμένο περιβάλλον. Στόχος της βιβλιοθήκης είναι να προσελκύσει επισκέπτες όλων των ηλικιών μέσω διαφόρων προγραμμάτων, όπως επιμορφωτικά εργαστήρια και προγράμματα φιλαναγνωσίας. Ο δήμαρχος Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, τόνισε τη σημασία της ενεργειακής αναβάθμισης και της συμμόρφωσης της βιβλιοθήκης με τις σύγχρονες πολιτικές εξοικονόμησης ενέργειας, καλώντας το κοινό να επισκεφθεί την ανανεωμένη βιβλιοθήκη.

Το πρόγραμμα των πολιτιστικών εκδηλώσεων και η κεντρική θεματική του ελληνικού περιπτέρου είναι αφιερωμένη στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία και καταρτίστηκε σε συνεργασία με Έλληνες εκδότες και δημιουργούς, το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού (Centre Culturel Hellénique), το Ελληνικό Ίδρυμα στη Διεθνή Πανεπιστημιούπολη στο Παρίσι (Fondation Hellénique - Cité Internationale Universitaire de Paris), το ελληνικό βιβλιοπωλείο-εκδοτικό οίκο «Δεσμός» (Librairie-éditions grecque "Desmos"), καθώς και ξένους εκδοτικούς οίκους. Ο κ. Δήμας, τόνισε πως είναι πολύ σημαντικό για την Ελλάδα, στο πλαίσιο της εξωστρέφειας και της προβολής των ελληνικών γραμμάτων να συμμετέχουμε δυναμικά στις κορυφαίες εκθέσεις βιβλίου παγκοσμίως. Οι επισκέπτες του ελληνικού περιπτέρου, θα έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν από κοντά τους εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας. Το Φεστιβάλ Βιβλίου στο Παρίσι, που διοργανώνεται από το 1981, αποτελεί το λογοτεχνικό γεγονός της χρονιάς στη Γαλλία, και προσελκύει κάθε χρόνο πάνω από 100.000 επισκέπτες. Στο εθνικό περίπτερο της Ελλάδας φιλοξενούνται βιβλία Ελλήνων συγγραφέων που έχουν μεταφραστεί τα τελευταία χρόνια στα γαλλικά, ενώ το πολιτιστικό πρόγραμμα της ελληνικής συμμετοχής έχει σχεδιαστεί με στόχο τη δικτύωση με εκδότες, λογοτεχνικούς πράκτορες, συγγραφείς, μεταφραστές και φορείς, προσφέροντας στους συμμετέχοντες την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στη διεθνή αγορά. Ο Υφυπουργός Πολιτισμού Χρίστος Δήμας δήλωσε στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων: «Το ταξίδι του ελληνικού βιβλίου στις κορυφαίες εκθέσεις του κόσμου συνεχίζεται! Η εθνική συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βιβλίου του Παρισιού ενισχύει την εξωστρέφεια του ελληνικού σύγχρονου πολιτισμού. Η φετινή μας παρουσία είναι ιδιαίτερα δυναμική και στόχος μας εδώ είναι να προωθήσουμε ακόμα πιο πολύ το βιβλίο και τα ελληνικά γράμματα ευρύτερα και ειδικότερα τους Έλληνες συγγραφείς, λογοτέχνες, πεζογράφους και ποιητές. Για την υλοποίηση των συγκεκριμένων δράσεων εξωστρέφειας αξιοποιούμε πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες». Η ελληνική αποστολή απαρτίζεται και από μια δυναμική ομάδα βραβευμένων συγγραφέων, τη Ρέα Γαλανάκη, τη Δήμητρα Κολλιάκου και την Ιωάννα Μπουραζοπούλου, οι οποίες τιμούν με την παρουσία τους το ελληνικό περίπτερο και θα υπογράψουν βιβλία τους για τους επισκέπτες, ενώ συμμετέχουν και σε ποικίλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ανάμεσα στις εκδηλώσεις που προγραμματίζονται (βιβλιοπαρουσιάσεις, υπογραφές βιβλίων, συζητήσεις με τους δημιουργούς και τους μεταφραστές τους) προετοιμάζεται μεγάλη εκδήλωση σε συνεργασία με το Ελληνικό Σπίτι στη Διεθνή Πανεπιστημιούπολη του Παρισιού (Fondation Hellénique - CIUP) για τους Έλληνες που έζησαν εκεί τα χρόνια της Δικτατορίας και με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, καθώς και το Λογοτεχνικό Έτος 'Αλκη Ζέη.

Ο Τζέφρι Ρόμπερτς (Geoffrey Roberts), ομότιμος καθηγητής στο University College Cork, με αντικείμενό του τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη σοβιετική ιστορία, ιδίως τη σταλινική της περίοδο, χαρακτηρίζει απερίφραστα διανοούμενο τον Στάλιν στο βιβλίο του «Η βιβλιοθήκη του Στάλιν», που κυκλοφόρησε προ ολίγου καιρού από τον Gutenberg, σε μετάφραση Βασίλη Τσίμπρα. Τι συνέβη ξαφνικά; Έγινε άραγε αγιογράφος της εποχής μας ένας έγκριτος Βρετανός ιστορικός, ανακαλύπτοντας με καθυστέρηση μια κρυφή ιδιότητα του Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι (όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Στάλιν), μιαν αόρατη δύναμη και μια αποσιωπημένη αρετή του; Τίποτε από αυτά. Η επισταμένη έρευνα και μελέτη του Ρόμπερτς, βασισμένη σε εξονυχιστικά ψαγμένο αρχειακό υλικό, έχει ως κεντρικό της θέμα τη βιβλιοθήκη του Στάλιν (τουλάχιστον με 25.000 τόμους), η οποία μολονότι διαμελίστηκε προς πάσα κατεύθυνση μετά τον θάνατό του, εξακολουθεί να παραμένει πολύτιμη πηγή όχι μόνο ή όχι τόσο για το τι διάβαζε ο σοβιετικός ηγέτης, όσο για το πώς διάβαζε. Αγαπημένη του συνήθεια ήταν να καταγράφει στο περιθώριο των σελίδων των βιβλίων -ή και των κρατικών εγγράφων- τις επικρίσεις ή τις θετικές του αποτιμήσεις, άλλοτε με δυο ενθουσιώδη λόγια και άλλοτε με έναν περιφρονητικό αστεϊσμό. Χρησιμοποιώντας βραχυγραφίες, τα πολυσυζητημένα «πομέτκι», σχολίαζε μυθιστορήματα, μελέτες για την οικονομία και τη γεωργία, γλωσσολογικές μελέτες (προκάλεσε «γλωσσικό ζήτημα», πολεμώντας -περιέργως- την ταξική γλωσσολογική θεωρία του Νικολάι Μαρ, καθώς και τα πολιτικά βιβλία των εσωκομματικών του αντιπάλων, μεταξύ άλλων του Τρότσκι), ή τα προσχέδια εκδόσεων των οποίων πρόθυμα αναλάμβανε την επιμέλεια προκειμένου να ορίσει την ορθή πολιτική και κομματική γραμμή. Ως προς τους αντιπάλους του, ο Στάλιν εκτιμούσε βαθιά τον Τσόρτσιλ, διάβαζε επίσης Ζινόβιεφ, Κάμενεφ και Μπουχάριν - επιπροσθέτως όσα είχαν γράψει για την επανάσταση ο Γκόρκι, ο Τολστόι, ο Έρενμπουργκ, ο Σόλοχοφ και ο Ισαάκ Μπάμπελ (αν και τον τελευταίο δεν δίστασε να τον στείλει στον άλλο κόσμο με μια σφαίρα στο κεφάλι). Ο Ρόμπερτς επιγράφει ένα από τα τελευταία κεφάλαια της μελέτης του «Ο αρχισυντάκτης της Σοβιετικής Ένωσης», για να δείξει πως ο Στάλιν έπαιρνε πολύ στα σοβαρά τον ρόλο του ως δημοσιογράφου-φύλακα των σοβιετικών αξιών και της σοβιετικής πολιτικής, κουλτούρας και λογοτεχνίας. Επιμελήθηκε ή συνέγραψε την «Ιστορία του εμφυλίου πολέμου στην ΕΣΣΔ» (1935), το «Σύντομο εγχειρίδιο της ιστορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης» (1938), την «Ιστορία της διπλωματίας» (1945) και τη «Σύντομη βιογραφία» του (1947), προτάσσοντας πάντοτε την ηρωική και πολυαίμακτη συμβολή της χώρας του στην ευτυχή ολοκλήρωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο όρος «διανοούμενος» για τον Στάλιν δεν θα πρέπει να μας εκπλήξει, ή και να μας τρομάξει, αν τον αποσπάσουμε από τη σημερινή του σημασία (σκεπτικιστής και ετερόδοξο πνεύμα) και συνυπολογίσουμε πως διανοούμενοι υπό την έννοια του Στάλιν υπήρξαν τα περισσότερα πρόσωπα της ιστορικής σοβιετικής ηγεσίας, κληροδοτώντας κατ' αυτόν τον τρόπο στις πολυεθνικές πληθυσμιακές ομάδες της Ρωσίας μια ξεχωριστή αναγνωστική παράδοση. Στο ίδιο πλαίσιο, ο Ρόμπερτς υπογραμμίζει πως ο Στάλιν αποδείχθηκε περισσότερο μπολσεβίκος και λιγότερο διανοούμενος και πως η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης θα είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά αν είχε ισχύσει το αντίθετο. Ο Στάλιν εξωράιζε το ρωσικό παρελθόν, και ιδιαίτερα τον Ιβάν τον Τρομερό, λέγοντας πως κάθε ιστορική περίοδος οφείλει να κρίνεται με τους όρους της εποχής της. Μια ιδιότυπη ιστορική αίσθηση, η οποία δεν τον εμπόδισε, πάντως, να κόψει και να ράψει στα μέτρα του Κόμματος τη ρωσική ιστορία, ακόμα κι αν δεν έπαψε ποτέ να αποστρέφεται την προσωποκεντρική ιδέα περί Ιστορίας, ακόμα κι αν εκείνο το οποίο τον ένοιαζε πριν και πάνω απ' όλα δεν ήταν καν το δικό του πρόσωπο, αλλά η πολιτική ισχύς, η πολιτική πειθώ και η οικονομική και η διπλωματική επιτυχία της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η πίστη του στην επανάσταση και στο Κόμμα έλκει την καταγωγή από τη Βίβλο και τα θεολογικά κείμενα τα οποία τον έτρεφαν όταν φοιτούσε στη Θεολογική Σχολή της Τιφλίδας. Δεν είναι τυχαίο πως λίγο αργότερα αφιερώθηκε με προσήλωση στον Μαρξ και τον Λένιν, όντας πεπεισμένος πως στα έργα τους είχαν αποτυπωθεί οι ιστορικοί νόμοι της παγκόσμιας κοινωνίας. Από ρωσική λογοτεχνία, ο Στάλιν διάβαζε Γκόγκολ, Τσέχοφ, Ντοστογιέφσκι, αλλά και Ευρωπαίους κλασικούς: Θερβάντες, Σαίξπηρ, Σίλερ, Χάινε, Ουγκό, Θάκερι, και βεβαίως (πάντοτε πιστός στον Μαρξ), Μπαλζάκ. Δεν του άρεσε καθόλου, για να πάμε και στα κινηματογραφικά του γούστα, η κόπια του «Ιβάν του τρομερού» του Αϊζενστάιν. Αδικούσε κατά τη γνώμη του το έργο του και μπορεί ο ίδιος να ταυτιζόταν με τον Ιβάν, αλλά απέτρεψε τις φιλοδοξίες των βιογράφων του να τον απαθανατίσουν ως αλάνθαστο και αψεγάδιαστο ηγέτη. Χωρίς να αποφύγει και να περιορίσει την προσωπολατρία, που έλαβε απεχθείς διαστάσεις μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Στάλιν θέλησε να κρατηθεί στις πίσω γραμμές της Ιστορίας ως προς τον εαυτό του. Για τον ίδιο, προείχαν σταθερά ο ιδεαλισμός της σοσιαλιστικής επανάστασης, η υπεροχή του Κόμματος και η κατασταλτική βία του κράτους.