Στο «Oh, Canada», ο βετεράνος σεναριογράφος του «Ταξιτζή» και του «Οργισμένου Ειδώλου», διασκευάζει το μυθιστόρημα «Foregone» του Ράσελ Μπανκς, το οποίο αναφέρεται στην περίπτωση ενός Αμερικανού που την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ αποφάσισε να μετακομίσει στον Καναδά για να αποφύγει τον στρατό. Ο Σρέιντερ μάλιστα αφιερώνει την ταινία στον Μπανκς με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και στο «Affliction», καθώς ο συγγραφέας έφυγε πέρσι από τη ζωή. Η ταινία αυτή υπήρξε η αφορμή να συνεργαστούν ξανά ο Πολ Σρέιντερ και ο Ρίτσαρντ Γκιρ σαράντα τέσσερα χρόνια μετά το «American Gigolo». «Εγώ δεν έχω αλλάξει καθόλου όπως βλέπετε» ανέφερε γελώντας στη συνέντευξη τύπου της ταινίας ο Ρίτσαρντ Γκιρ. «Ο Πολ λίγο ψήθηκε, αλλά έχει κερδίσει κάθε του ρυτίδα. Όλα μοιάζουν σαν χθες, και ταυτόχρονα σαν μνήμες από μία προηγούμενη ζωή. Αυτό που θυμάμαι είναι το πόσο ξεκάθαρο όραμα είχε τότε ο Πολ για τον ήρωα. Μου έδειχνε ταινίες με τον Αλέν Ντελόν και μου έλεγε "όταν ο Ντελόν μπαίνει στο δωμάτιο, μπαίνει μαζί του κι ο ήλιος". Για μένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο και γι' αυτό θέλησα να το κάνω» πρόσθεσε ο 75χρονος ηθοποιός. Ο Γκιρ στην ταινία υποδύεται τον ετοιμοθάνατο φημισμένο σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ, Λέοναρντ Φάιφ, ο οποίος δέχεται να δώσει μια τελευταία συνέντευξη, σε δυο παλιούς, βραβευμένους με Όσκαρ πια, φοιτητές του. Με μοναδικό όρο, να την παρακολουθήσει η αγαπημένη του σύζυγος, Εμμα (την οποία υποδύεται η Ούμα Θέρμαν) προκειμένου να της ομολογήσει τη σκοτεινή αλήθεια για το παρελθόν του. Όπως εξήγησε στη συνέντευξη τύπου, ο Αμερικανός ηθοποιός άντλησε έμπνευση για να ερμηνεύσει τον ήρωα του από τον πατέρα του που πέθανε αφού είχε συμπληρώσει τα 100, λίγους μήνες πριν του προτείνει τον ρόλο για την ταινία ο Σρέιντερ. «Έμενε μαζί μας στο σπίτι. Ήταν σε αναπηρική καρέκλα και ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν στα τελευταία του. Αλλά το μυαλό του έμπαινε και έβγαινε σε πολλές διαφορετικές πραγματικότητες και πολλά επίπεδα συνείδησης. Σαν μία μουσική που μπαίνει στο χώρο με τη μία νότα πάνω στην άλλη, έτσι ήταν και οι μνήμες του, η μία πάνω στην άλλη. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς έναν άνθρωπο στα τελευταία του. Νομίζω ότι αυτό με έκανε να συνδεθώ ακόμα περισσότερο με το σενάριο και ήθελα να το αποτυπώσω στην ταινία». Ο ηθοποιός δήλωσε ότι δεν τον τρόμαξε o ρόλος που τον φέρνει αντιμέτωπο με το θάνατο. «Αντίθετα, με βοήθησε να κοιτάξω στο μέλλον. Σκέφτηκα αν θα είμαι τόσο τυχερός να ζήσω όσο ο πατέρας μου. Η δουλειά του ηθοποιού είναι πολύ παράξενη. Είναι περίεργο να μεγαλώνεις δημόσια, μπροστά στο φακό. Γιατί κάθε ταινία αποτελεί μία κάψουλα της ηλικίας σου, του πώς ήσουν όταν την έκανες. Όταν καμιά φορά στα φεστιβάλ που με καλούν, δείχνουν βίντεο με τις ταινίες μου, σοκάρομαι γιατί περνάει όλη η ζωή μου μπροστά από τα μάτια μου» σημείωσε. Σχετικά με τη συνεργασία του με τον Τζέικομπ Eλόρντι που υποδύεται τον Λέοναρντ Φάιφ σε νεαρή ηλικία, είπε ότι του θύμισε το γιο του, που είναι κι αυτός ηθοποιός πια. «Είναι ένα εξαιρετικά ζεστό και ταπεινό πλάσμα. Ερχόταν στο γύρισμα και δούλευε πολύ σκληρά. Ένιωθα ότι με μελετούσε, ξεσήκωνε τις κινήσεις μου, κάτι που θα έκανα κι εγώ» ανέφερε.

Θέλω να έχω δημιουργική ελευθερία και να δουλεύω με ανθρώπους που εμπιστεύομαι» ανέφερε ο Γιώργος Λάνθιμος στη σημερινή συνέντευξη τύπου για την νέα του ταινία, «Ιστορίες Καλοσύνης» («Kind of Kindness»), που έκανε επίσημη πρεμιέρα χθες (17/5) στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Στην τέταρτη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ των Καννών - μετά τον «Κυνόδοντα» (2009), τον «Αστακό» (2015) και τη «Θυσία του ιερού ελαφιού» (2017), ο διεθνούς φήμης Έλληνας δημιουργός επιστρέφει με ένα «τρίπτυχο παραμύθι» που περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές ιστορίες εξουσίας, κανιβαλισμού και κάθαρσης. Οι ιστορίες της ταινίας αφορούν έναν άνδρα - φερέφωνο του αφεντικού του, ο οποίος προσπαθεί να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής του, έναν αστυνομικό που ανησυχεί επειδή επέστρεψε η εξαφανισμένη σύζυγός του και μια γυναίκα αποφασισμένη να βρει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο που προορίζεται να γίνει πνευματικός ηγέτης. Το σενάριο συνυπογράφει ο Γιώργος Λάνθιμος με τον Ευθύμη Φιλίππου, ενώ η ταινία αναμένεται να βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 30 Μαΐου. Στη χθεσινή πρεμιέρα ο Γιώργος Λάνθιμος μαζί με τους λαμπερούς πρωταγωνιστές της ταινίας του, Εμμα Στόουν, Γουίλεμ Νταφόε, Τζέσι Πλέμονς, Μάργκαρετ Κουόλι, Τζο Αλγουιν, Χάντερ Σάφερ μονοπώλησαν τα φλας των φωτογράφων στο κόκκινο χαλί της διοργάνωσης. Ένας ανήσυχος ανατόμος της ανθρώπινης συνθήκης Με τις «Ιστορίες Καλοσύνης» ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει στο παλαιότερο σκοτεινό, σαρκαστικό και σχεδόν σουρεαλιστικό σύμπαν του. Είναι σαν να θέλει να μας υπενθυμίσει ότι, εκτός από ένας επιτυχημένος δημιουργός που οι ταινίες του κερδίζουν Όσκαρ και μεγάλα φεστιβαλικά βραβεία, παραμένει πάντα ένας ανήσυχος και οξυδερκής ανατόμος της ανθρώπινης συνθήκης. Οι «Ιστορίες Καλοσύνης» αποτελούνται από τρία επεισόδια, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, στα οποία όμως πρωταγωνιστούν οι ίδιοι ηθοποιοί αλλάζοντας ρόλους και δείχνοντας τα διαφορετικά πρόσωπα της απελπισίας, του φόβου και της αβεβαιότητας των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών. Είναι μια ταινία που απαιτεί να έχεις ανοιχτό το μυαλό σου και να μην φοβάσαι τις συνεχείς ανατροπές και προκλήσεις της. Όταν το κάνεις, όμως, θα σε ανταμείψει. Όλοι οι ηθοποιοί πλάθουν διαφορετικούς χαρακτήρες αποδεικνύοντας την γκάμα των ερμηνευτικών δυνατοτήτων τους με καλύτερους την Έμμα Στόουν και τον Τζέσι Πλέμονς, ο οποίος είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Το μαύρο χιούμορ, οι ακραίες καταστάσεις και οι απρόσμενοι διάλογοι συνθέτουν τελικά ένα έργο πυκνό το οποίο αφήνει τον θεατή ελεύθερο να διαλέξει εκείνος όποια - ή όποιες- από τις πολλές ερμηνείες που ο Λάνθιμος και ο Φιλίππου έχουν κρύψει με τρόπο αριστοτεχνικό. «Το πιο σημαντικό είναι να εμπιστεύεσαι τους άλλους» Στη συνέντευξη τύπου της ταινίας, ο Γιώργος Λάνθιμος εξήγησε πως στην αρχή η ταινία ήταν να είναι μία μόνο ιστορία, η πρώτη που βλέπουμε. «Η αρχική μου έμπνευση ήταν ο Καλιγούλας, γιατί αναρωτιόμουν πως θα έμοιαζε στη σημερινή εποχή κάποιος που θα μπορεί να έχει την απόλυτη εξουσία πάνω σε έναν άλλον άνθρωπο. Όσο αναπτύσσαμε την ιδέα, επιχειρήσαμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό σαν φόρμα και να δημιουργήσουμε ένα τρίπτυχο. Σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι είχα προαποφασίσει πως τους ρόλους και στις τρεις ιστορίες θα τους παίξουν οι ίδιοι ηθοποιοί καθώς και η επιλογή οι τρεις ιστορίες να παρουσιαστούν διαδοχικά και όχι παράλληλα γιατί έτσι νιώθαμε ότι θα λειτουργούσαν καλύτερα» πρόσθεσε. Αναφερόμενος στο έργο του είπε πως κάθε ταινία είναι διαφορετική και όπως έχει δηλώσει αρκετές φορές και στο παρελθόν είναι ο χειρότερος από τον οποίο μπορεί κάποιος να περιμένει απαντήσεις. «Οχι γιατί θέλω να σας κάνω να υποφέρετε αλλά γιατί η όλη η διαδικασία έχει να κάνει με το ένστικτο. Είναι πολύ καλύτερο αυτοί που βλέπουν τις ταινίες να τις εξηγήσουν. Υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι στον κόσμο που προτιμώ να ακούσω την δική τους οπτική. Αυτό είναι το ωραιότερο δώρο» τόνισε. Σε ερώτηση σχετική με το αν εμπιστεύεται περισσότερο τον εαυτό του ή τους άλλους, ο ίδιος ανέφερε: «Δεν ξέρω αν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Δουλεύω περισσότερο με το ένστικτο. Στην αρχή ήμουν πολύ προστατευτικός με τα σενάρια και τις ιδέες που είχα. Όμως σιγά σιγά ανακάλυψα ότι υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι που μπορούν να με βοηθήσουν να υλοποιήσω αυτό που έχω στο μυαλό μου και επίσης να με πάνε και σε μέρη που δεν είχα φανταστεί. Το πιο σημαντικό είναι να εμπιστεύεσαι τους άλλους». Στο μυαλό του Γιώργου Λάνθιμου Στην αρχή της συνέντευξης τύπου οι ηθοποιοί της ταινίας, κλήθηκαν να απαντήσουν στο πώς είναι να μπαίνει κανείς στον κόσμο του Γιώργου Λάνθιμου. Η Εμμα Στόουν είπε ότι τον εμπιστεύεται τυφλά μετά από τόσες συνεργασίες και ότι νιώθει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, ενώ η Μάργκαρετ Κουόλι είπε ότι είναι σαν «ελεύθερη πτώση». Ο Τζέσι Πλέμονς δήλωσε ότι το να εισχωρήσεις στον κόσμο του είναι «μια αργή διαδικασία η οποία ξεκινάει ήδη από το σενάριο», ο Τζο Αλγουιν σημείωσε πως ο κόσμος του Λάνθιμου είναι «κάτι που νιώθεις περισσότερο παρά καταλαβαίνεις», ενώ ο Γουίλεμ Νταφόε είπε ότι η συνεργασία μαζί του είναι «μια απόλαυση γιατί σε βοηθάει να αγγίξεις την ομορφιά». Εμμα Στόουν: «Ο Γιώργος Λάνθιμος είναι η μούσα μου!» «Αυτός είναι η μούσα μου!» δήλωσε η Εμμα Στόουν όταν την ρώτησαν για τη συνεργασία της με τον Έλληνα σκηνοθέτη και αν θεωρεί ότι είναι η μούσα του μετά από τόσες ταινίες που έχουν κάνει μαζί. «Το έχουμε ξεκαθαρίσει εδώ και πολύ καιρό αυτό» πρόσθεσε γελώντας ο Γιώργος Λάνθιμος. Μιλώντας για τη συνεργασία τους, η Αμερικανίδα ηθοποιός είπε: «Τον γνώρισα πριν δέκα χρόνια περίπου, φάγαμε μαζί για να μιλήσουμε για την ιδέα της "Ευνοούμενης". Μέχρι τότε είχα δει μόνο τον Κυνόδοντα και τον Αστακό. Με κέρδισε η ζεστασιά του και το πόσο ανοιχτός ήταν στη συζήτηση. Και στην "Ευνοούμενη" είχαμε μια θαυμάσια συνεργασία. Τον εμπιστεύομαι περισσότερο από όσο έχω εμπιστευτεί οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη..Με συναρπάζουν οι ιστορίες του, οι ταινίες του, οι χαρακτήρες τους, ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο». Σε ερώτηση σχετική με το φεμινισμό, δήλωσε πως είναι φεμινίστρια, ακτιβιστικά ή όχι ακτιβιστικά. «Δεν κάνω ποτέ μια ταινία για το μήνυμά της, αλλά επειδή με ενδιαφέρει ως ηθοποιό για την ιστορία της».

Η ταινία, που κυκλοφορεί σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την πρώτη, φέρνει και πάλι στην μεγάλη οθόνη τους Γουίλ Σμιθ (Will Smith) και Μάρτιν Λόρενς (Martin Lawrence) ως Mike Lowrey και Marcus Burnett. Στη νέα αυτή περιπέτεια, οι δύο ήρωες βρίσκονται να διαλευκάνουν την πιο περίπλοκη υπόθεσή τους μέχρι σήμερα, στο Μαϊάμι. Το τρέιλερ υπόσχεται μια καταιγιστική και κωμική περιπέτεια με μια σημαντική ανατροπή, όπου οι καλύτεροι πράκτορες του Μαϊάμι καταδιώκονται αυτή τη φορά.

Εάν οι Αμερικάνοι είχαν τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ και τον Μάρλον Μπράντο, οι Άγγλοι τους Λόρενς Ολιβιέ και Άλεκ Γκίνες και οι Ιταλοί τους Βιτόριο Γκάσμαν και Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, οι Γάλλοι είχαν να επιδείξουν τον Ζαν Γκαμπέν. Θα μπορούσε να πει κάποιος και τους Ζαν Πολ Μπελμοντό και Αλέν Ντελόν, αλλά αυτοί απλώς σήκωσαν τη βαριά κληρονομιά που τους άφησε ο Γκαμπέν, χωρίς να φτάσουν ποτέ στο επίπεδό του. Ο Ζαν Γκαμπέν, με τα χαρακτηριστικά μελαγχολικά και αποφασιστικά γαλάζια μάτια του, ο ηθοποιός σύμβολο για τους Γάλλους, αλλά και όλους τους λάτρεις του κινηματογράφου, παρότι θα ξεκινήσει από τα χαμηλά, θα διαγράψει μία απίστευτη διαδρομή στον κινηματογράφο, έχοντας μία γιγαντιαία φιλμογραφία που ελάχιστοι μπορούν να συναγωνιστούν. Δουλεύοντας με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες τής εποχής του, θα αφήσει πίσω του ένα σπουδαίο έργο, που ακόμη και σήμερα συγκινεί και αποτελεί τη βάση για πολλούς μετέπειτα ιδιαίτερους και ξεχωριστούς ηθοποιούς, ακόμη και γι' αυτούς που ακόμη δεν έχουν πατήσει το πόδι τους στο σανίδι ή στα πλατό. Γιορτάζοντας τα 120 χρόνια από τη γέννησή του (17 Μαΐου 1904), θα θυμηθούμε τα πρώτα βήματα της ζωής του, την εκκίνηση της συναρπαστικής καλλιτεχνικής του πορείας, την καταξίωση, τις αριστουργηματικές ερμηνείες του και όλα αυτά που τον κατέστησαν σύμβολο μιας χώρας αλλά και του κινηματογράφου. Από το Moulin Rouge στο σινεμά Ο Ζαν Αλεξίς Μονκορζέ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στα περίχωρα του Παρισιού και στο έμπα του 20ου αιώνα, ενώ γρήγορα υιοθέτησε το καλλιτεχνικό όνομα του πατέρα του, ο οποίος έδινε παραστάσεις σε καφέ. Εγκατέλειψε το σχολείο από νωρίς, δουλεύοντας ως εργάτης, μέχρι τα 19 του χρόνια, όταν μπήκε στον χώρο του θεάματος, σε μια παραγωγή των Folies Bergères. Συνέχισε να εμφανίζεται σε μικρούς περιφερειακούς χώρους διασκέδασης, μέχρι που μπήκε στο Moulin Rouge. Εκεί άρχισε να αναγνωρίζεται το ταλέντο του και να δέχεται προτάσεις για κάτι καλύτερο, συμμετέχοντας και σε δυο ταινίες του βωβού κινηματογράφου το 1928. Η συνάντηση με τον Ντιβιβιέ Από το 1930, θα ανοίξει ο χώρος για αυτόν και μιμούμενος τον Μορίς Σεβαλιέ, θα παίξει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια σε πολλές ομιλούσες ταινίες, αλλά η συνάντησή του το 1934 με τον σημαντικότατο σκηνοθέτη Ζιλιέν Ντιβιβιέ, θα αλλάξει την πορεία του και τη ζωή του. Ο Ντιβιβιέ, σήμερα σχεδόν ξεχασμένος, αλλά από τους τρεις τέσσερις κορυφαίους σκηνοθέτες του γαλλικού σινεμά, θα του δώσει την ευκαιρία να αποκτήσει τα δικά του ερμηνευτικά χαρακτηριστικά, να τον καταστήσει ένα ρομαντικό ίνδαλμα με τα αριστουργηματικά φιλμ «La Βelle Εquipe» και το ακόμη και σήμερα διάσημο «Πέπε Λε Μόκο». Οι Γάλλοι σινεφίλ, θα βάλουν στην άκρη τον γλυκό και ανάλαφρο Σεβαλιέ, για να εγκαθιδρύσουν στο βάθρο του κορυφαίου, τον Ζαν Γκαμπέν. Στο πανέμορφο πρόσωπό του, οι περιθωριακοί, οι προλετάριοι, οι λαϊκοί ήρωες και οι «αντιήρωες» είχαν βρει τον ιδανικό εκφραστή τους. Ο Γκαμπέν, με την υποβλητική του εμφάνιση, θα έρθει να συμβολίσει έναν κόσμο ξεχασμένο, που είχε εξοριστεί από το καθωσπρέπει σινεμά της εποχής. Η Μεγάλη Χίμαιρα Το 1937 θα πρωταγωνιστήσει και στο αριστουργηματικό αντιπολεμικό δράμα του τεράστιου Ζαν Ρενουάρ «Η Μεγάλη Χίμαιρα», μια ταινία που δικαίως βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες όλων των εποχών, η οποία είχε και τεράστια απήχηση στη Νέα Υόρκη, όπου παιζόταν για έξι μήνες. Την επόμενη χρονιά θα κάνει, ξανά με τον Ρενουάρ, το ασυναγώνιστο φιλμ νουάρ «Το Ανθρώπινο Κτήνος», παραδίδοντας έναν ρόλο μάθημα υποκριτικής. Αμέσως μετά, θα ξεκινήσει τη συνεργασία του με τον Μαρσέλ Καρνέ, στο φιλμ «Le Quai Des Brumes», ενώ οι προτάσεις από το Χόλιγουντ έπεφταν βροχή, με τον Γκαμπέν να τις απορρίπτει δίχως δισταγμό. Από το Χόλιγουντ στην πρώτη γραμμή Το πρώτο διάστημα της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία, θα πάρει την απόφαση για να ταξιδέψει στο Χόλιγουντ, ακολουθώντας τους Ρενουάρ και Ντιβιβιέ, χωρίς να έχουν όμως κάποια ιδιαίτερη επιτυχία οι ταινίες του. Θα έχει όμως τεράστια επιτυχία στις γυναίκες, διατηρώντας ένα φλογερό ειδύλλιο με την ντίβα Μάρλεν Ντίντριχ κι ενώ βρίσκεται ήδη σε διάσταση με τη δεύτερη σύζυγό του. Παρότι περιζήτητος, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα πάει να πολεμήσει με τις Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις του στρατηγού ντε Γκολ, απ' όπου θα φύγει με το στρατιωτικό μετάλλιο και τον Στρατιωτικό Σταυρό, για την ανδρεία του στις μάχες της Βόρειας Αφρικής. Μετά την D-Day, ο Γκαμπέν υπηρέτησε με τη 2η τεθωρακισμένη μεραρχία που απελευθέρωσε το Παρίσι. Ερωτοχτυπημένος με την Μάρλεν Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο κόσμος και η τέχνη είχαν αρχίσει να αλλάζουν, αλλά ο Γκαμπέν, ένας άντρας με πάθη, ήθελε να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του, να γυρίσει μια ταινία με την Ντίντριχ. Ο Καρνέ πρότεινε ένα φιλμ, αλλά στην Ντίντριχ, δεν άρεσε το σενάριο αν και πρόβαλε ως δικαιολογία ότι η γερμανική της καταγωγή θα ήταν εμπόδιο για την επιτυχία της ταινίας. Τελικά το θρυλικό ζευγάρι θα κάνει μία ταινία, το αισθηματικό δράμα «Προ των Ενόρκων», μία ξεχασμένη ταινία, καθώς ο σκηνοθέτης Ζορζ Λακόμπ, αποδείχθηκε κατώτερος των απαιτήσεων, αλλά οι δυο τους θα είναι εξαιρετικοί και ειδικά ο ερωτοχτυπημένος Γκαμπέν. Η θυελλώδης σχέση τους θα ολοκληρωθεί άδοξα, καθώς η Ντίντριχ ανεβάζει ταχύτητες, ενώ ο Γκαμπέν έχει αρχίσει να ξεπέφτει. Ο δεύτερος κύκλος Αυτό βεβαίως είναι σχετικό, γιατί οι ταινίες που έκανε με την Μισέλ Μοργκάν και την Ντανιέλ Νταριέ «Όταν η Μοίρα Προστάζει», «Ο Άντρας που Αγάπησα», αντίστοιχα, δεν τις λες και αδιάφορες - αντιθέτως με το πέρασμα του χρόνου απέκτησαν μία απολαυστική γοητεία. Το 1954, όμως, θα κάνει τη μεγάλη του επιστροφή, με το θρίλερ «Ας με Κρίνει η Κοινωνία», του Ζαν Μπεκέρ, όπου ο μεσήλικας πλέον Γκαμπέν, έχοντας δίπλα του τον Λίνο Βεντούρα και τη Ζαν Μορό, θα καταφέρει να δείξει ότι ένας δεύτερος σπουδαίος κύκλος ανοίγει στην καριέρα του. Αφήνοντας πίσω του το περιθώριο και τους καταφρονημένους ήρωες και αντιήρωες, θα μεταμορφωθεί σε έναν κυρίαρχο πρωταγωνιστή, έναν βαρύ και μουτρωμένο ηθοποιό, που μετέδιδε μία αδιόρατη ανθρωπιά, ένα βάθος σκέψης και ενδιαφέροντος για τον πλησίον του. Με ένα διακριτικό μειδίαμα, μια ματιά, μια κίνηση κατάφερνε, όπως ελάχιστοι μπορούσαν, να δώσει μια διέξοδο, να ζεστάνει την καρδιά των θεατών. Ο Γιάννης Αγιάννης, ο Μεγκρέ και η Συμμορία Ο Ζαν Γκαμπέν, είχε και πάλι γυρίσει ως ηγέτης του γαλλικού σινεμά. Θα συναντηθεί και πάλι με τον Ντιβιβιέ στο υπέροχο νουάρ «Voici le Temps des Assassins», μπήκε με την απόλυτη πειστικότητα στην καπαρντίνα του Επιθεωρητή Μεγκρέ, σε τρεις αστυνομικές ταινίες, ενώ θα είναι ο αξεπέραστος για πάντα Γιάννης Αγιάννης στους «Αθλίους» που γύρισε το 1958 ο τυχεράκιας Ζαν Πολ λε Σανουά. Τα επόμενα τριάντα χρόνια θα γυρίσει αρκετές ακόμη ταινίες, αγκαλιάζοντας και τη νέα γενιά σκηνοθετών, ακόμη και το νέο κύμα. Θα μπει μπροστά σε ταινίες σταθμούς για το παγκόσμιο σινεμά, όπως στα περίφημα φιλμ «Συμμορία των Σικελών» του Ανρί Βερνέιγ, «Δυο Άνδρες στην Ίδια Πόλη» του Ζιοβανί, «Ο Παραχαράκτης» του Ζιλ Γκρέιντζερ. Το 1963, μαζί με τον φίλο του Φερναντέλ θα δημιουργήσουν τη δική τους εταιρεία παραγωγής Gafer Films, Φωτιά και θάλασσα Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας, θα συνεχίσει να εργάζεται γνωρίζοντας ότι ο γαλλικός κινηματογράφος έχει μπει σε άλλους δρόμους. Στις 15 Νοεμβρίου του 1976 το ψυχρό Παρίσι, θα παγώσει με την ανακοίνωση του θανάτου του, από έμφραγμα. Όλη η Γαλλία θα τον πενθήσει, ενώ η σορός του αποτεφρώθηκε με στρατιωτικές τιμές και οι στάχτες του σκορπίστηκαν στη θάλασσα - να ταξιδεύουν για πάντα την ανεπιτήδευτη τραχύτητά του, το βαρύ στιβαρό σώμα του, τη γαλάζια ματιά του...

Η ταινία αυτή, η οποία ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το 2019, έχει αποκτηθεί για διανομή από τη Sony Classics Pictures σε πολλές περιοχές συμπεριλαμβανομένων της Αμερικής, της Λατινικής Αμερικής, της Νοτιοανατολικής Ασίας (εξαιρουμένης της Ιαπωνίας) και της Μέσης Ανατολής. Αν και η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας δεν έχει ακόμη ανακοινωθεί, η ταινία προβλήθηκε προκαταρκτικά στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το Σεπτέμβριο του 2021. Από τότε, έχει προστεθεί πρόσθετο υλικό στην ταινία.

«Το πρόσωπό σου και η φωνή σου είναι μέρος της ζωής μας. Μας έκανες να νιώσουμε συναισθήματα. Μας έκανες να μεγαλώσουμε. Όταν σε βλέπω στην οθόνη, δεν βλέπω εσένα, είναι μια ροή που σε διατρέχει. Και αυτό είναι το νόημα του να είσαι ηθοποιός. Αλλά στην πραγματικότητα, είναι πολύ περισσότερα. Είναι μία σύνδεση που δημιουργείται από την παρουσία σου, αφήνοντας την ομορφιά να έρθει σε σένα» είπε η Μπινός στη Μέριλ Στριπ. «Έχεις αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι σου στην ιστορία του κινηματογράφου. Αυτό που ένιωσα βλέποντας τις ταινίες σου είναι ότι πραγματοποιείς τα όνειρα τα δικά σου, τα δικά μας κι ακόμα παραπέρα». «Άλλαξες τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις γυναίκες στον κινηματογραφικό κόσμο και μας βοήθησες να δούμε τους εαυτούς μας διαφορετικά». «Για μένα, το να βλέπω αυτά τα κλιπ από τις ταινίες μου που δείξατε, είναι σαν να κοιτάζω έξω από το παράθυρο ενός τρένου υψηλής ταχύτητας. Να βλέπω τη νιότη μου να πετάει ως τη μέση ηλικία κι ως εδώ όπου στέκομαι απόψε. Όταν ήρθα για πρώτη φορά στις Κάννες πριν από 35 χρόνια ήμουν ήδη μητέρα τριών παιδιών». «Πλησίαζα τα 40 και πίστευα ότι η καριέρα μου είχε τελειώσει. Κι αυτή ήταν μια αναμενόμενη πρόβλεψη για τις ηθοποιούς εκείνης της εποχής. Ο μοναδικός λόγος που είμαι εδώ απόψε είναι οι καταπληκτικοί καλλιτέχνες με τους οποίους είχα την τύχη να συνεργαστώ, ανάμεσα τους και η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής». Οι δύο ηθοποιοί ένωσαν τις φωνές τους και κήρυξαν επίσημα την έναρξη του 77ου Φεστιβάλ των Καννών. Την τελετή ακολούθησε η πρεμιέρα της ταινίας του Κουεντίν Ντουπιέ «Δεύτερη Πράξη» με πρωταγωνιστές τους Λεά Σεντού, Βενσάν Λεντόν και Λουί Γκαρέλ.  

Απ’ τις πρεμιέρες του επταήμερου ξεχωρίζει η δραματική περιπέτεια από την Κολομβία «Βασιλιάδες του Κόσμου» και το γλυκόπικρο δράμα του Αλέξανδρου Βούλγαρη «Πολύδροσο», ενώ έχει το ενδιαφέρον του το τούρκικο ντοκιμαντέρ «Αναζητώντας τη Χρυσούλα Ροδάκη». Σε επανέκδοση προβάλλεται το κλασικό φιλμ «Στην Παγίδα του Νόμου», που έκανε διάσημο τον Τζιμ Τζάρμους. Βασιλιάδες του Κόσμου (Los Reyes del Mundo) Δραματική περιπέτεια, κολομβιανής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Λάουρα Μόρα Ορτέγκα, με τους Κάρλος Αντρές Καστανέδα, Κριστιάν Καμπάνα, Αντρές Φλόρες, Κριστιάν Νταβίντ Ντούγκουε κα. Οι εξαιρετικές συστάσεις για την άγνωστη στη χώρα μας σαραντάχρονη Κολομβιανή σκηνοθέτιδα Λάουρα Μόρα Ορτέγκα, δικαιώνονται πλήρως, με αυτή την υπέροχη και άγρια δραματική περιπέτεια δρόμου. Σε αυτή τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, που θα διακριθεί σε πολλά φεστιβάλ, με κυριότερο εκείνο του Σαν Σεμπαστιάν, κερδίζοντας το βραβείο της καλύτερης ταινίας, θα αφηγηθεί με έναν ελκυστικά παραισθησιογόνο και γοητευτικό τρόπο τη σκληρή όσο και επώδυνη ιστορία της, για την ανυπακοή, τη φιλία, την αντίσταση, τη συντροφικότητα και την αξιοπρέπεια, έχοντας ως ήρωες πέντε χαμίνια. Πέντε παιδιά, που θέλουν να τους λένε «βασιλιάδες», ζουν μόνα τους στους δρόμους του Μεντεγίν, μέσα στη βία και την εξαθλίωση. Όταν ένα απ’ αυτά θα λάβει στα χέρια του μία πολυαναμενόμενη επιστολή, που του κατοχυρώνει το ιδιοκτησιακό του δικαίωμα στη γη των προγόνων του, την οποία είχαν υφαρπάξει παραστρατιωτικές ομάδες από την οικογένειά του δεκαετίες νωρίτερα, θα πάρει την παρέα του και θα τολμήσουν να ταξιδέψουν στα βάθη της κολομβιανής ζούγκλας. Η εφηβική παρέα, που σχηματίζει μία ιδιόμορφη οικογένεια, ενωμένη απέναντι στην περιφρόνηση και την εγκατάλειψη και με την επιθυμία να ζήσει ελεύθερη, θα συναντήσει αρκετές προκλήσεις στο μακρύ ταξίδι της, βγάζοντας ορισμένες φορές τα πιο ενστικτώδη συναισθήματα των παιδιών. Η σαρωτική ομορφιά της ζούγκλας αποτυπώνεται σε όλο της το μεγαλείο, το φως και ο ήχος και η διακριτική χρήση της μουσικής δημιουργούν μια βαριά ατμόσφαιρα, σε ένα αφιλόξενο τοπίο, εκπληκτικό και συνάμα απειλητικό. Οι πέντε φίλοι συναντούν στην πορεία τους διάφορους χαρακτήρες, που τους βοηθούν αλλά και τους προειδοποιούν για τους κινδύνους του εγχειρήματος. Η συνάντησή τους με εργαζόμενες του σεξ σε ένα σπίτι, στη μέση του πουθενά, είναι αξιοσημείωτη, για το χιούμορ της, την ευαισθησία της και την αβίαστη συγκίνηση που μεταδίδει. Οι ταλαίπωρες γυναίκες αγκαλιάζουν τρυφερά τα αγόρια, μεταδίδοντας αγνή γυναικεία αγάπη, υποκατάστατο της χαμένης τους αίσθησης για τη μητρότητα. Η Ορτέγκα, σκιαγραφεί με ενσυναίσθηση και τρυφερότητα ένα συναρπαστικό πορτρέτο μιας παρέας «ψημένων» αγοριών, που είναι αποφασισμένα να αγωνιστούν για να ξεφύγουν από τη μοίρα τους, από τη βίαιη καθημερινότητά τους. Νιώθουν άτρωτα, ζουν στα άκρα, δεν ξέρουν τι θα πει θάνατος, ξέρουν όμως τι θα πει ζωή. Η ιστορία ορισμένες φορές γίνεται ιδιαιτέρως τραχιά, υπάρχει αίμα που πρέπει να χυθεί, ενώ ταυτόχρονα ζουν σε μια ονειροπόληση και μια εφιαλτική πραγματικότητα. Η Ορτέγκα καταφέρνει, με το αξιοθαύμαστο καστ νεαρών και κυρίως ερασιτεχνών ηθοποιών, να προσγειώσει με δεξιοτεχνία την ιστορία της, κάνοντας φανερό ότι έχει γνώση για τι μιλάει, αποφεύγοντας παγίδες ενός συμβολισμού, μίας ονειρικής φλυαρίας και σκηνοθετικών ευρημάτων προς χάριν του εντυπωσιασμού. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φιλμ της χρονιάς, από κάθε άποψη, που δύσκολα μπορείς να προσπεράσεις, καθώς σε στοιχειώνει κάθε πλάνο, κάθε χαρακτήρας, ενώ αξιοθαύμαστη είναι και η εμφάνιση των παιδιών, αποδεικνύοντας ότι πιο εύκολα βρίσκεις καλούς ηθοποιούς στις φτωχογειτονιές του Μεντεγίν, παρά στις σχολές υποκριτικής του Λος Άντζελες. ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Ο Ρα, ένας έφηβος των άγριων δρόμων του Μεντεγίν, παίρνει επιτέλους στα χέρια του ένα πολυαναμενόμενο γράμμα. Η κυβέρνηση της Κολομβίας του έχει στείλει ένα πιστοποιητικό που κατοχυρώνει το ιδιοκτησιακό του δικαίωμα στη γη των προγόνων του, την οποία είχαν υφαρπάξει παραστρατιωτικές ομάδες από την οικογένειά του δεκαετίες νωρίτερα. Πολύδροσο (Polydros) Δραματική ταινία, ελληνικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρος Βούλγαρης, με τις Σοφία Κόκκαλη, Βίκυ Καγιά, Έλσα Ζάρρη, Μαίρη Γιαννούλα κα. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, λίγο πριν μπει στη μέση ηλικία, νιώθει την ανάγκη να κοιτάξει πίσω του, στις παιδικές του αναμνήσεις, να γυρίσει στο σχετικά απομονωμένο προάστιο - αν και σήμερα σχεδόν στο κέντρο του λεκανοπεδίου, που μεγάλωσε, στο Πολύδροσο, μέσα από μία τρυφερή, χαμηλόφωνη ταινία. Κοιτώντας τις αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών του χρόνων, θα υφάνει, με λεπτές ανθεκτικές κλωστές, μία γλυκόπικρη μελαγχολική ταινία, για τη σχέση στοργής και αγάπης μεταξύ μίας μάνας και μίας κόρης, αλλά και μια ιστορία επερχόμενης απώλειας. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης (The Boy), θα μας ταξιδέψει σε μια εποχή όχι και τόσο μακρινή, που σήμερα όμως φαντάζει ελαφρώς ξεχασμένη, κάνοντας, όπως λέει και ο ίδιος, «μια ταινία για τρυφερούς ανθρώπους σε έναν όχι τρυφερό κόσμο», όπου ο χρόνος τρέχει ιλιγγιωδώς, αφήνοντας την αγάπη και το βάθος της στο περιθώριο της ζωής. Η Σοφία, αφήνει τον φίλο της στο σπίτι της και επιστρέφει στο πατρικό της, στο Πολύδροσο, καθώς τη χρειάζεται η μητέρα της, που είναι άρρωστη. Οι δυο τους κάνουν βόλτες, κοιμούνται αγκαλιασμένες, φτιάχνουν μαραθόπιττες, καλούν φίλους, βλέπουν ταινίες, συναντούν τις αναμνήσεις τους, αναθερμαίνουν τη μοναδική σχέση μάνας και κόρης. Ο Βούλγαρης, σε αυτή την έβδομη ταινία του, δεν μπαίνει στον πειρασμό να αλλάξει την κινηματογραφική του γραφή, ακολουθώντας, όπως συνήθως τις στυλιζαρισμένες εικόνες, με τη θερμότητα μιας νοσταλγίας που φωτίζει, με παλ αποχρώσεις, τον πλούτο των συναισθημάτων. Πλάνα, ακόμη και ακίνητα, βγαίνουν από ένα ελαφρά ξεθωριασμένο φωτογραφικό άλμπουμ και αναδεικνύουν τις μικρές ιστορίες σε μεγάλες, καθώς ακόμη όταν η κάμερα περιπλανάται σε φυσικούς εξοχικούς χώρους, η αναλλοίωτη σχέση μάνας κόρης βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ο αργός, σχεδόν ληθαργικός ρυθμός της ταινίας, έχει τον σκοπό του, θέλοντας να μιλήσει στο υποσυνείδητο, αλλά όχι πάντα αποτελεσματικά, καθώς οι αργόσυρτοι διάλογοι, μπορεί να διαθέτουν μία λυρική υφή, να είναι συγκινητικοί, αλλά μοιάζουν αποσπασματικοί και δεν ταιριάζουν πάντα με τη χορογραφία των ανθρώπων, με τη φύση, σαν να λείπουν ηθελημένα κομμάτια από ένα αγαπησιάρικο ημερολόγιο. Η ταινία μοιάζει συμβατική, αλλά στα χέρια του Βούλγαρη δεν υποκύπτει στους συμβιβασμούς. Χωρισμένη σε τρία μέρη - με μεσότιτλους - κι ένα φαντασιακό φλας μπακ, η ταινία φέρει την ευδιάκριτη υπογραφή του σκηνοθέτη και θα ικανοποιήσει τουλάχιστον αυτούς που αγαπούν το σινεμά του. Η Σοφία Κόκκαλη, στο ρόλο της κόρης, ως συνήθως διάφανη, ευάλωτη, μαγνητίζει την κάμερα και συμβάλει στο συγκινητικό κλίμα της ταινίας, ενώ η Βίκυ Καγιά, έπειτα από 13 χρόνια, επιστρέφει στον κινηματογράφο, αρκετά αλλαγμένη, με μια διεισδυτική ερμηνεία, που αξίζει να καταγράψει στο βιογραφικό της. ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Η Σοφία, η κόρη, επιστρέφει στο Πολύδροσο για να φροντίσει τη Σοφία, τη μητέρα της. Στη γειτονιά που μεγάλωσε την περιμένουν όλοι οι λόγοι που την έκαναν κάποτε να θέλει να φύγει. Το Πολύδροσο είναι ένα απομονωμένο προάστιο και οι Σοφίες περνάνε τις ημέρες τους σκοντάφτοντας σε φαντάσματα του παρελθόντος. Η Άκρη του Νήματος (Damaged) Αστυνομικό θρίλερ, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Τέρι Μακντόνα, με τους Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Τζιάνι Καπάλντι, Βενσάν Κασέλ, Λόρα Χάντοκ κα. Ο Τέρι Μακντόνα, αν και πολύπειρος σκηνοθέτης της τηλεόρασης, μπαίνοντας για πρώτη φορά στα κινηματογραφικά πλατό, μάλλον τα θαλασσώνει, καθώς δεν μπορεί να περιορίσει στο ελάχιστο τις τερατώδεις αδυναμίες του σεναρίου. Ενός αστυνομικού θρίλερ με μπόλικο μυστήριο, κυρίως λόγο της ανατροπής στο φινάλε, που θέλει να θυμίσει λίγο από το «Seven» και τη φιλμογραφία που γέννησε η τεράστια επιτυχία του. Ακόμη, όμως, πιο παράξενο, είναι πως τρεις σημαντικοί ηθοποιοί δέχθηκαν να παίξουν σε αυτό το κατασκεύασμα, που παρότι διαρκεί μόλις μιάμιση ώρα, φαντάζει ατελείωτο. Ακόμη και όταν στο φινάλε έρχεται η μεγάλη ανατροπή, το μόνο που σου έρχεται είναι να γελάσεις, με την προσπάθεια να αντιγράψει την ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ. Ένας ντετέκτιβ της αστυνομίας του Σικάγο, ταξιδεύει στη Σκωτία ως σύμβουλος ερευνών για έναν κατά συρροή σαδιστή δολοφόνο, καθώς θυμίζει δολοφονίες που είχαν γίνει στην πόλη του πριν εννέα χρόνια και είχαν μείνει ανεξιχνίαστες. Είναι τόσο προχειρογραμμένο και χαοτικό το σενάριο και τόσο προσχηματική η σκηνοθεσία, που γρήγορα ο θεατής θα αρχίσει να μετρά τον χρόνο για να φτάσει το λυτρωτικό τέλος. Το φιλμ πλήττεται κυρίως από ανυπόφορες σκηνές, που δεν πείθουν στιγμή και ειδικά όταν παρατηρείς την προσπάθεια η υπόθεση να αποκτήσει σοβαρή υπόσταση, με συμβολισμούς και μεγαλοστομίες, ενώ ακόμη και τα πλάνα φρίκης με τα κομματιασμένα πτώματα είναι σαν σπασμένες κούκλες με μπόλικο κέτσαπ. Από κει και πέρα, υπάρχουν και οι - τρόπος του λέγειν - ερμηνείες, με τον Σάμιουελ Λ. Τζάκσον να επαναλαμβάνει τους ρόλους με τους οποίους καταστρέφει το καλό όνομα που είχε αποκτήσει, ο Βενσάν Κασέλ ήταν σα να είδε φως και μπήκε, ενώ ο Τζιάνι Καπάλντι, ήταν ο μόνος που είχε πάρει σοβαρά τον ρόλο του, αλλά ματαίως πάσχιζε, καθώς όλοι έμοιαζαν με καρικατούρες της αστυνομικής φιλμογραφίας. ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Ένας ντετέκτιβ της αστυνομίας του Σικάγο λαμβάνει μια κλήση ότι ένας κατά συρροή δολοφόνος εμφανίστηκε στη Σκωτία. Οι σκηνές του εγκλήματος ταιριάζουν με εκείνες των ανεξιχνίαστων δολοφονιών που χρονολογούνται εννέα χρόνια πριν, όταν πέντε γυναίκες που δολοφονήθηκαν βάναυσα στην πόλη του. Η Πόλη της Ασφάλτου (Asphalt City) Δραματική περιπέτεια, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Ζαν-Στεφάν Σοβέρ, με τους Τάι Σέρινταν, Σον Πεν, Μάικλ Πιτ, Μάικ Τάισον, Ρακέλ Νέιβι κα. Με μια ματιά στο στόρι, ακόμη και στον αρχικό τίτλο «Black Flies», τις μύγες αυτές που μυρίζουν το θάνατο, θα πιστέψει κάποιος ότι η ταινία του Ζαν Στεφάν Σοβέρ είναι μια δραματική περιπέτεια που παραπέμπει στον Σκορσέζε και στα «Σταυροδρόμια της Ψυχής», με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις, για ένα δυσβάστακτο θέμα, όπως είναι οι αγωνιώδεις προσπάθειες των εργαζόμενων σε ένα ασθενοφόρο, που κινείται στη ζούγκλα της Νέας Υόρκης. Και όμως, ο Γάλλος σκηνοθέτης, που εντυπωσίασε, όπως φαίνεται, τους Αμερικάνους παραγωγούς, με το βίαιο και στυλιζαρισμένο «Προσευχήσου Πριν Πεθάνεις» και του εμπιστεύτηκαν μία πιο φιλόδοξη παραγωγή, θα μετατρέψει το θέμα του σε ένα θορυβώδες θρίλερ, επίδειξη εντυπωσιασμού και ρηχότητας, μια αποθέωση τού σινεμά που κραυγάζει χωρίς να λέει τίποτα το ιδιαίτερο. Το σενάριο ρίχνει τον θεατή με μιας στα βαθιά, με την ιστορία του Όλι, ενός υποψήφιου γιατρού που ξεκινά το «αγροτικό» του ως γιατρός ασθενοφόρου, δίπλα στον έμπειρο συνάδελφό και μέντορά του, Τζιν Ρατκόφσκι, έναν σκληροτράχηλο και βασανισμένο άνθρωπο, ο οποίος αντιμετωπίζει τον καθημερινό εφιάλτη της δουλειάς του χωρίς πρωτόκολλα και λογική. Μαζί διασχίζουν τους δρόμους της Νέας Υόρκης, αντιμετωπίζοντας περιστατικά, από ασήμαντες περιπτώσεις μέχρι και ετοιμοθάνατους ή και θύματα αποτρόπαιων εγκλημάτων. Και ταυτόχρονα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και τους δικούς τους δαίμονες, μέσα και από τη σχέση τους, αυτή του πρωτάρη και του παλιού, του νέου ανθρώπου που παλεύει να βγει στο φως και του βετεράνου, που πλέον είναι αδύνατο να βγει από τα σκοτάδια του. Η ταινία δεν είναι τίποτα άλλο από μία συρραφή από περιστατικά, βασισμένα στο βιβλίο «911» που έγραψε το 2008 ο Σάνον Μπερκ, πραγματικός οδηγός ασθενοφόρου, με στόχο τη ρεαλιστική σκιαγράφηση των δυσάρεστων και αγωνιωδών γεγονότων εντός του ασθενοφόρου και αποτέλεσμα μία κραυγαλέα πρόφαση κοινωνικής καταγγελίας. Το υπερβολικό και ρευστό μοντάζ, οι λοξές εικόνες, ο υστερικός ήχος από σειρήνες, κραυγές, μωρά που στριγγλίζουν και ό,τι άλλο προκαλεί πονοκέφαλο, αντί να επιτείνουν την υποσχόμενη ένταση, το σασπένς και το δράμα, την ανθρωπιστική διάσταση της εργασίας σε ένα ασθενοφόρο εκτάκτου ανάγκης, δημιουργούν το αντίθετο αποτέλεσμα, ενός εκβιαστικού εντυπωσιασμού, ενός ιδιοσυγκρασιακού σινεμά χωρίς κανέναν στόχο ή αίσθηση της σκληρής πραγματικότητας. Υπάρχει όμως, και το απαραίτητο περιτύλιγμα για μιας ευρείας κατανάλωσης μελοδραματισμού και κοινωνικής καταγγελίας που καταλήγει σε μια επιφανειακή παραζάλη, που υπονομεύει τα μεγάλα προβλήματα στην υγεία, τις έντονες κοινωνικές ανισότητες και το τι κρύβεται πίσω από τις καρτ ποστάλ της Νέας Υόρκης. Ακόμη και ένα επεισόδιο από τις ανάλογες τηλεοπτικές σειρές είναι πιο πειστικό και έχει μεγαλύτερη αληθοφάνεια και ψυχή από το φιλμ του Σοβέρ, που παίρνει στο λαιμό του και το πρωταγωνιστικό δίδυμο, τον «κράχτη» Σον Πεν, που τουλάχιστον αποφεύγει την υπερβολική γραφικότητα και τον ανερχόμενο Τάι Σέρινταν, που το παλεύει, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει τελικά από το στερεοτυπικό του χαρακτήρα που πρέπει να υποδυθεί. ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ... Ένας νεοσύλλεκτος διασώστης σε ένα ασθενοφόρο της Νέας Υόρκης ανακαλύπτει από πρώτο χέρι το χάος και το δέος ενός επαγγέλματος που κινείται ανάμεσα στον τρόμο και τον σπαραγμό. Αναζητώντας τη Χρυσούλα Ροδάκη (Searching for Rodakis) Ντοκιμαντέρ, τουρκικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Κερέμ Σογιουλμάζ. Ενδιαφέρουσα ταινία τεκμηρίωσης, που μας έρχεται από την Τουρκία και αφορά και τους δυο λαούς, που συνυπήρξαν για αιώνες, μέσα από δυσκολίες - ακόμη και αγριότητες, τροφοδοτούμενες κατά κύριο λόγο από τις πολιτικές και τα συμφέροντα και υποδαυλισμένες απ’ τον διεθνή παράγοντα. Με έναυσμα την ανακάλυψη ενός ελληνικού τάφου, που αποκαλύπτεται κάτω από τα σανίδια ενός παλιού σπιτιού σε ένα χωριό έξω από την Κωνσταντινούπολη, ο σκηνοθέτης θα ανοίξει έναν δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, αλλά και μεταξύ των δυο λαών, επουλώνοντας ως ένα σημείο και τις πληγές από τη βίαιη ανταλλαγή πληθυσμών, τις εθνικιστικές πολιτικές της χώρας του και θλιβερά γεγονότα. Το 1887, η Χρυσούλα, που πέθανε στα 17 της χρόνια, θάφτηκε στο πάτωμα του σπιτιού της σε ένα μικρό χωριό 100 χιλιόμετρα μακριά από την Κωνσταντινούπολη. Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, η οικογένεια της Χρυσούλας, λόγω ανταλλαγής πληθυσμών, την άφησε θαμμένη στο πάτωμα του σπιτιού όταν αυτή εκδιώχθηκε στη Βόρεια Ελλάδα. Εκατό χρόνια αργότερα, η οικογένεια του σκηνοθέτη, που ζει στο παλιό αυτό σπίτι, βρήκε τον τάφο της Χρυσούλας κατά τη διάρκεια επισκευής του πατώματος. Ο σκηνοθέτης θα ξεκινήσει μία μακρά έρευνα για την αναζήτηση των απογόνων της. Ο Κερέμ Σογιουλμάζ καταφεύγει σε ιστορικά αρχεία, τα οποία φανερώνουν και τον ρόλο της δικής του οικογένειας στην ιστορία, επισκέπτεται ρημαγμένες πόλεις - φαντάσματα και περιηγείται στις αναμνήσεις των ηλικιωμένων ντόπιων, ενώ από την άλλη μεριά του Αιγαίου έρχεται ένα κύμα υποστήριξης, όταν προσπαθεί να εντοπίσει τους Έλληνες συγγενείς. Η συγκινητική ταινία (βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ Αδάνων), έμπλεη ανθρωπιάς και ευαισθησίας, αφηγείται την ιστορία του Κερέμ Σογιουλμάζ, που ξεκίνησε το 2016 και ολοκληρώθηκε το 2022 στη Θεσσαλονίκη. Κλείδωσες; Οι Άγνωστοι (The Strangers: Chapter 1) Αμερικάνικη ταινία τρόμου (2024), που αποτελεί αναβίωση του γνωστού horror φραντσάιζ και την πρώτη παραγωγή μιας νέας τριλογίας, που σκηνοθέτησε ο έμπειρος στον τρόμο και την περιπέτεια Ρένι Χάρλιν, ο οποίος, όμως, δεν έχει επιδείξει κάτι ιδιαίτερο μέχρι στιγμής. Το φιλμ, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και πρίκουελ της αρχικής ταινίας, απευθύνεται στους φανατικούς του είδους, βλέπεται με κάποιο ενδιαφέρον ως ένα σημείο, μέχρι να υποκύψει στις συμβάσεις και ο Χάρλιν να παραδώσει το τιμόνι στον αυτόματο πιλότο. Η βλάβη του αυτοκινήτου, θα αναγκάσει ένα νεαρό ζευγάρι να περάσει τη νύχτα του σε ένα απομακρυσμένο ξυλόσπιτο, έξω από μία κωμόπολη. Η γαλήνη του τοπίου και της περιοχής γρήγορα θα δώσει τη θέση της στον πανικό και τη φρίκη, όταν θα τους επιτεθούν τρεις άγνωστοι μασκοφόροι, χωρίς, φαινομενικά, κανένα κίνητρο. Παίζουν οι Μάντλεν Πετς, Φρόι Γκουτιέρεζ, Ρέιτσελ Σέντον κα. Boy Kills World (Boy Kills World) Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, γερμανοαμερικάνικης παραγωγής του 2023, που αποτελεί και το ντεμπούτο του Γερμανού σκηνοθέτη Μορίτζ Μορ. Νεανική περιπέτεια πολεμικών τεχνών, ανυπόφορη για τους μεγαλύτερης ηλικίας θεατές, που αφορά μία ιστορία εκδίκησης, με ήρωα ένα κωφάλαλο αγόρι, τον «Boy», ο οποίος μετατρέπεται σε μία φονική μηχανή και σκορπάει τον θάνατο και το αιματοκύλισμα. Πρωταγωνιστεί ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ. Βlessing in Disguise Ελληνικό ερωτικό δράμα, σε σκηνοθεσία Κώστα Ζαμάνη. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, που βασίζεται στο βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου «Λεσβία» και προσπαθεί να εξερευνήσει το γυμνό σώμα και τη σεξουαλική ελευθερία, αλλά και να διεισδύσει στις υπαρξιακές αναζητήσεις της κεντρικής του ηρωίδας, μιας νέας κοπέλας που έλκεται από την ακατέργαστη, αφιλτράριστη ομορφιά του φυσικού κόσμου. Πρωταγωνιστούν οι Σοφία Κούρου και Μυρτώ Ναούμ, ενώ αφηγήτρια είναι η Θέμις Μπαζάκα.   Λώξη Ελληνικό ντοκιμαντέρ του 2024, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ζάχου και Θανάση Καφετζή, για ένα σοβαρό θέμα, όπως είναι αυτό των ανθρώπων που πάσχουν από το σύνδρομο Down. Η Λωξάνδρα, ένα κορίτσι με σύνδρομο Down, καλείται να συμμετάσχει σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου. Η μητέρα της αποφασίζει να δεχτεί την πρόσκληση, θεωρώντας ότι είναι για το καλό της κόρης της. Η Λωξάνδρα θα παλέψει σκληρά για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της νέας πραγματικότητας. Η ταινία προβάλλεται με υπότιτλους για κωφούς και βαρήκοους. Στην Παγίδα του Νόμου (Down by Law) Πριν από 40 χρόνια ένας άγνωστος τότε σκηνοθέτης, ξάφνιασε με τα πρώτα του φιλμ τους σινεφίλ όλου του κόσμου. Τον έλεγαν Τζιμ Τζάρμους. Το 1986 με το «Down by Law», θα μας παγιδέψει για πάντα στο κινηματογραφικό του σύμπαν και συνάμα θα φέρει στο προσκήνιο το πραγματικά ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά. Σε μια από τις καλύτερες στιγμές της φιλμογραφίας του - από τους ελάχιστους σκηνοθέτες που δεν έχουν γυρίσει αδιάφορη ή μέτρια ταινία - εμπνευσμένος από το δικό του ευρηματικό σενάριο θα μας χαρίσει κάτι εντελώς καινούργιο, παντρεύοντας τον κωμικό σουρεαλισμό με το γκρίζο της Αμερικής, ορθώνοντας απέναντι στο αμερικάνικο όνειρο τους χαμένους αυτής της γης. Και μαζί ορισμένες αξέχαστες και απολαυστικές σκηνές, την έξοχη ατμοσφαιρική μουσική του Τζον Λιούρι, ενώ θα μας συστήσει και τον ανεπανάληπτο - σε αυτό το φιλμ - Ρομπέρτο Μπενίνι, που με τα «σπασμένα» του «αμερικάνικα» θα μας γονατίσει από τα γέλια. Ένας Ιταλός μετανάστης, που μιλάει ελάχιστα αγγλικά, ένας άνεργος ντι-τζέι, που βρίσκεται με ένα κλεμμένο αυτοκίνητο και ένα πτώμα στο πορτμπαγκάζ κι ένας μαστροπός της «πλάκας», στριμώχνονται στο ίδιο κελί στη Νέα Ορλεάνη. Οι τρεις τους θα δραπετεύσουν μετά από μία ιδέα του Ιταλού μετανάστη. Υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον στενό συνεργάτη του Βέντερς, Ρόμπι Μιούλερ, αξιομνημόνευτοι οι Τομ Γουέιτς και Τζον Λιούρι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και ολιγόλεπτα αλλά χαρακτηριστικά περάσματα από τη θελκτικότατη Έλεν Μπάρκιν και τη μετέπειτα σύζυγο του Μπενίνι, Νικολέτα Μπράσκι.

Το σενάριο της ταινίας, το οποίο έχει γραφτεί από τον ίδιο τον Κόπολα κατά τη δεκαετία του '80, αφηγείται την ιστορία ενός αρχιτέκτονα που επιδιώκει να χτίσει μια ουτοπική εκδοχή της Νέας Υόρκης μετά από μια μεγάλη καταστροφή, αντιμετωπίζοντας την αντίδραση ενός συντηρητικού δημάρχου. Στο καστ της ταινίας συμμετέχουν διάσημοι ηθοποιοί όπως οι Ανταμ Ντράιβερ (Adam Driver), Τζιανκάρλο Εσποσίτο (Giancarlo Esposito), Νάταλι Εμάνουελ (Nathalie Emmanuel), Ομπρεϊ Πλάζα (Aubrey Plaza), Σάια Λα Μπεφ (Shia LaBeouf), Γιόν Βόιτ (Jon Voight), Τζέισον Σουόρτσμαν (Jason Schwartzman), Ταλία Σάιρ (Talia Shire), Γκρέις Βάντεργουαλ (Grace Vanderwaal), καθώς και η φωνή του Λόρενς Φίσμπερν (Laurence Fishburne).

Ο φορέας κλείνει φέτος τα 28 χρόνια και προσκαλεί παλιούς και νέους φίλους να απολαύσουν, εκτός από τις αρχαιολογικού περιεχομένου ταινίες, μία ευρεία θεματική γκάμα, που συμπεριλαμβάνει ντοκιμαντέρ, ρεπορτάζ, μυθοπλαστικές (fiction), κινουμένου σχεδίου, έρευνας, εκπαιδευτικές κ.λπ. με επίκεντρο πάντα τον άνθρωπο. Το αναλυτικό πρόγραμμα προβολών βρίσκεται στην ιστοσελίδα του ΑΓΩΝΑ (www.agonfestival.com) Όπως αναφέρουν οι διοργανωτές σε σχετική ανακοίνωσή τους, για έξι ημέρες οι θεατές θα μπορούν να απολαύσουν το πρόγραμμα του Φεστιβάλ ΑΓΩΝ, με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος εισιτηρίου, ενώ την Κυριακή 26 Μαΐου, στις 19:00, θα πραγματοποιηθεί στο ΟΛΥΜΠΙΑ, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», η τελετή απονομής τον βραβείων του ΑΓΩΝΑ, που θα πλαισιωθεί από μία συναυλία-προσφορά του Γιώργου Νταλάρα, με ελεύθερη είσοδο και δελτία που το κοινό μπορεί να προμηθευτεί ηλεκτρονικά από την ιστοσελίδα του θεάτρου https://www.ticketplus.gr/event-venue/olympia/ Φέτος, η κριτική επιτροπή είχε το δύσκολο έργο της επιλογής ανάμεσα σε 1.250 ταινίες από 100 χώρες. Τελικά, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει τις συνολικά 61 ταινίες που επιλέχθηκαν από 22 χώρες, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Οι προβολές θα πραγματοποιηθούν από τη Δευτέρα 20 Μαΐου έως και το Σάββατο 25 Μαΐου, από τις 17:00 έως τις 22:30. Συγκεκριμένα, στο φετινό πρόγραμμα συμπεριλαμβάνονται ταινίες από την Αγγλία, την Αίγυπτο, τη Βραζιλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ελλάδα, τις ΗΠΑ, την Ινδία, το Ιράκ, το Ιράν, την Ισπανία, την Ιταλία, τον Καναδά, το Κιργιστάν, την Κύπρο, τη Μαλαισία, την Πολωνία, την Πορτογαλία, τη Ρωσία, τη Συρία και την Τουρκία. Πρόκειται για πρόσφατες δημιουργίες (από το 2019 και έπειτα) που θα μας ταξιδέψουν όχι μόνο σε τόπους ανασκαφών, όπως στην Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Πέργαμο και τη Μεσοποταμία, τη Μαδαγασκάρη, το Κιργιστάν, την Ινδία... αλλά και στα Τρίκαλα. Ακόμα, θα μάθουμε για απαγορευμένες ερωτικές ιστορίες της αρχαιότητας, για τη Λίθινη Εποχή στη Σουηδία, τα μυστήρια που κρύβονται στο βυθό μιας λίμνης στην Τουρκία, τα μυστικά του Λουδοβίκου του 14ου, τη ζωή των ιππέων στην προ-χριστιανική Σιβηρία, τους θρύλους του κάστρου της Μυτιλήνης και για πρώτη φορά μια γυναίκα της προϊστορικής εποχής, η Lady Sapiens, θα μας «αφηγηθεί» την ιστορία της. Το πρωί του Σαββάτου 25/5 θα υπάρχει μία ξεχωριστή ζώνη προβολής αφιερωμένη στα Μικρά του ΑΓΩΝΑ (11:30-14:30), με το μεγαλύτερο μέρος των ταινιών να έχουν δημιουργηθεί από παιδιά. Για τις ανάγκες της ενότητας, το Φεστιβάλ εγκαινίασε δύο νέες συνεργασίες. Η πρώτη με το Καλλιτεχνικό Γυμνάσιο-Λύκειο Μεσολογγίου, που δημιούργησε μία ταινία ειδικά για τον ΑΓΩΝΑ, η οποία και θα προβληθεί για πρώτη φορά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ. Η δεύτερη συνεργασία είναι με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, χάρη στην οποία περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα προβολών ταινίες που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του «Νεανικού Πλάνου». Οι 61 ταινίες του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαιολογικής Ταινίας ΑΓΩΝ θα διεκδικήσουν 9 βραβεία: Grand Prix, Σκηνοθεσίας, Αρχαιολογίας, Σεναρίου, Εκπαιδευτικής ταινίας, Φωτογραφίας, Πρωτοτυπίας στη Σύλληψη, Βραβείο «Τα μικρά του Αγώνα» και Βραβείο Κοινού. Η τελετή απονομής των βραβείων θα φιλοξενηθεί στο ΟΛΥΜΠΙΑ, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας», την Κυριακή 26 Μαΐου στις 19:00. Η Κριτική Επιτροπή του ΑΓΩΝΑ είναι διεθνής και απαρτίζεται (αλφαβητικά) από τους Μάνο Ζαχαρία, σκηνοθέτη - επίτιμο πρόεδρο κριτικής επιτροπής, Δήμο Αβδελιώδη, σκηνοθέτη, Marc Azéma, αρχαιολόγο, σκηνοθέτη, διευθυντή του Φεστιβάλ Αρχαιολογικής Ταινίας της Narbonne (Γαλλία), TonyCoe, σκηνοθέτη, παραγωγό (Αγγλία), Dario di Blasi, διευθυντή του Φεστιβάλ Αρχαιολογικής Ταινίας του Bacoli (Ιταλία), Νίκο Καλτσά, αρχαιολόγο, πρώην διευθυντή του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης και του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, Θανάση Λάλα, εικαστικό, συγγραφέα, Lada Laura, διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαιολογικής Ταινίας του Σπλιτ (Κροατία), 'Αννα Νταλάρα, εκδότρια, παραγωγό συναυλιών, Διονύση Πετρουτσόπουλο, διευθυντή φωτογραφίας, Μέμη Σπυράτου, σκηνοθέτη, πρόεδρο του Φεστιβάλ ΑΓΩΝ. Αμέσως μετά την απονομή των βραβείων, ο ΑΓΩΝ, σε μία αναφορά για την ολοκλήρωση 50 χρόνων από την εισβολή στην Κύπρο, επιλέγει να αναφερθεί σε αυτήν, προβάλλοντας μια ταινία μικρών δημιουργών. Πρόκειται για την ταινία μικρού μήκους που δημιούργησαν οι μαθητές του 4oυ Δημοτικού Σχολείου Ξάνθης, «Τι τους εκάμασι; Τι εγίνασι;» (διάρκειας 8'31''), η οποία και απέσπασε το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό «Κύπρος - Ελλάδα- Ομογένεια εκπαιδευτικές γέφυρες» στην κατηγορία Ταινία Μυθοπλασίας. Το 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαιολογικού και Πολιτιστικού Ντοκιμαντέρ ΑΓΩΝ τελεί υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου και του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη, ενώ συνδιοργανωτής στην τελετή λήξης είναι ο Οργανισμός Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ).

Κοιτώντας μία φωτογραφία εποχής, με τον Λούκας δίπλα στους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του, τους Ντε Πάλμα, Σπίλμπεργκ, Σκορτσέζε και Κόπολα, έρχονται μνήμες, όταν πιστεύαμε ότι ο κινηματογράφος μπορούσε να ξεφύγει από τα καθιερωμένα στάνταρ των στούντιο, τις εμμονές των τεχνοκρατών για κέρδη και εμπορική αξιοποίηση του προϊόντος, την επιχείρηση χειραγώγησης του κοινού και τις προπαγανδιστικές ταινίες, για το «αμερικάνικο όνειρο», τον μοναχικό Αμερικάνο ήρωα, την απαξίωση κάθε διαφορετικής φωνής ή και την εμφάνιση ως κινδύνου σε κάθε τι που δεν έχει την έγκριση του Χόλιγουντ ή ακόμη και του Πενταγώνου. Και αν ο Κόπολα, πρώτος στη σειρά, μας έκανε να παραμιλάμε με τον «Νονό», ο Σπίλμπεργκ να μας απογειώνει με τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και να μας κόβει το κολύμπι με τα «Σαγόνια του Καρχαρία», ο Σκορτσέζε να κομματιάζει το «αμερικάνικο όνειρο» με τον «Ταξιτζή» και ο Ντε Πάλμα να προχωρά, λίγο αργότερα, ακόμη ένα βήμα παραπέρα την κατεδάφιση του «ονείρου με τον «Σημαδεμένο», ο Λούκας μας έδειξε ότι η φαντασία δεν μπορεί να περιοριστεί ούτε καν στα άστρα. Ο Τζορτζ Λούκας, που συμπληρώνει αισίως τα 80 χρόνια του (14 Μαΐου 1944), πριν δέκα χρόνια, πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από την εταιρεία παραγωγής LucasFilm που ίδρυσε ο ίδιος, για να την πουλήσει στην Disney και να επιστρέψει, όπως δήλωσε, στο αγαπημένο του γκαράζ, μαζί με τα πριόνια και τα σφυριά του, προκειμένου να κάνει ταινίες για το χόμπι του, να πειραματιστεί, να μην έχει το άγχος για το αν θα βγουν στις αίθουσες και αν θα κάνουν εισιτήρια. Ναι, ο άνθρωπος που γνώριζε καλύτερα από τον καθένα πώς να γεμίζει τις κινηματογραφικές αίθουσες, πώς να κάνει δισεκατομμύρια από τις ταινίες και τις παραγωγές του, εγκατέλειπε την κινηματογραφική βιομηχανία. Αλλά, μήπως δεν ήταν ο πρώτος που εγκατέλειψε ουσιαστικά τη σκηνοθεσία, αμέσως μετά την εκπληκτική επιτυχία της τριλογίας του «Πολέμου των Άστρων», περιοριζόμενος στην παραγωγή και αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, που τον έκαναν τον πλουσιότερο άνθρωπο του κινηματογράφου; Μία απόφαση, που απ’ τη μια κατεδείκνυε την ευφυΐα του στο να βγάζει χρήματα και απ’ την άλλη, την αποστασιοποίησή του από το σινεμά, ως μορφή τέχνης - κάτι που τόνωσε τη γνωστή και διαχρονική αμφισβήτηση τα περί 7ης Τέχνης. Κακά τα ψέματα, η απόφασή του αυτή, θα δικαιωθεί σε μεγάλο βαθμό και ειδικά στο Χόλιγουντ. Ο στενός φίλος, από τα φοιτητικά του χρόνια, Σπίλμπεργκ, από ανανεωτής του αμερικάνικου σινεμά, μέγας παραμυθάς και δεξιοτέχνης της σκηνοθεσίας, εξελίχθηκε σε κυνηγός των Όσκαρ και συμβιβασμένος με το αμερικάνικο βαρύ καθεστώς, ο Κόπολα παραμερίστηκε, ενώ ο Ντε Πάλμα αναγκάστηκε να γυρίζει επί το πλείστον περιπέτειες μπλοκμπάστερ και θριλεράκια, διατηρώντας, ωστόσο, πάντα τη σκηνοθετική του δεξιοτεχνία - βεβαίως υπάρχει και η περίφημη «Υπόθεση Καρλίτος», μία από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων δεκαετιών, με την οποία απέδειξε πόσο τεράστιος σκηνοθέτης είναι. Ας γνωρίσουμε, όμως, λίγο καλύτερα τον κύριο Τζορτζ Λούκας, που ως ενεργός κινηματογραφικά διένυσε μία σύντομη πορεία, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 (η παρένθεση της τριλογίας των «Πολέμων των Άστρων» 1999-2005, μπορεί να εκληφθεί ως μία παρανυχίδα στην καριέρα του), αφιερώνοντας τη δημιουργικότητά του σε άλλες επιχειρήσεις που του έχουν αποφέρει μία περιουσία πάνω από 5 δισ. δολάρια. Η Disneyland και το τρακάρισμα Ο Τζορτζ Λούκας γεννήθηκε το 1944, λίγο πριν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο Μοντέστο της Καλιφόρνια, από γονείς με καταγωγή γερμανοελβετική, αλλά και ένα αξιοσημείωτο κράμα από Αγγλία, Σκωτία, Ολλανδία και Γαλλία μεριά. Η οικογένειά του βρέθηκε στην πρώτη εβδομάδα λειτουργίας της Disneyland το 1955, όπου μαγεύτηκε ο μικρός Λούκας. Ξετρελαμένος με τα κόμικς, την επιστημονική φαντασία και τα ανάλογα τηλεοπτικά προγράμματα, όπως το «Flash Gordon», θα αρχίσει να κάνει ερασιτεχνικές ταινίες από την εφηβεία του. Κάπου εκεί του ήρθε και η τρέλα με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα και η ιδέα να γίνει οδηγός αγώνων ταχύτητας. Ωστόσο, ένα πολύ σοβαρό ατύχημα που είχε, με το αυτοκίνητό του να καταλήγει σε ένα δέντρο, θα του κόψει τα όνειρα και θα τον οδηγήσει στο σινεμά. Σε ηλικία 19 χρόνων θα βρεθεί να παρακολουθεί μαθήματα σκηνοθεσίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, όπου θα γνωρίσει τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Μία φιλία που κρατά ακόμη, ενώ συνεργάστηκαν και στις τεράστιας επιτυχίας περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς, όπου ο Λούκας είχε αναλάβει την παραγωγή, ενώ ήταν ανάμεσα και στους σεναριογράφους των ταινιών. Στα αξιοσημείωτα, ότι θα γνωριστεί και με τον Κόπολα κατά τη διάρκεια της πρακτικής του εξάσκησης στην Warner. Ο Πόλεμος των Άστρων Το 1977, χρονιά ορόσημο για τον Λούκας, προβάλει μια μισοτελειωμένη κόπια της ταινίας που τιτλοφορεί «Ο Πόλεμος των Άστρων», σε μερικούς φίλους και συνεργάτες - ανάμεσά τους και οι Σπίλμπεργκ και Ντε Πάλμα. Από την ταινία έλειπαν κάποια εφέ και μερικές σκηνές μαχών, που είχαν πλάνα αρχειακού υλικού από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά από λίγους μήνες η ταινία θα κάνει πρεμιέρα. Το στοίχημα με τον Σπίλμπεργκ Εκείνη την εποχή, ο Σπίλμπεργκ γύριζε την πολυδάπανη, μπροστά στην παραγωγή του Λούκας, ταινία «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου». Ο Λούκας ήταν απογοητευμένος, καθώς δεν έβρισκε επαρκή χρηματοδότηση και μάλιστα έβαλε στοίχημα με τον φίλο του, βέβαιος για την εισπρακτική επιτυχία της ταινίας του Σπίλμπεργκ. Όποιος κέρδιζε θα έδινε στον άλλον το 2,5% των κερδών. Η ιστορία τον διέψευσε πανηγυρικά. Μπορεί ο Σπίλμπεργκ να έβγαλε 40 εκατομμύρια δολάρια από την ταινία του φίλου του, αλλά ο Λούκας έβαλε στην τσέπη το απίστευτο ποσό του ενός δισεκατομμυρίου, καθώς «Ο Πόλεμος των Άστρων» του είχε κοστίσει μόλις 11 εκατομμύρια! Επαναστατικές τεχνικές Χρησιμοποιώντας επαναστατικές τεχνικές για την εποχή, με τα εφέ να κάνουν πάρτι, το σενάριο, ένας συνδυασμός επιστημονικής φαντασίας και έπους, ο αντικομφορμιστής εκείνη την εποχή Λούκας θα μαγέψει με την έμπνευσή του και θα δημιουργήσει στρατιές θαυμαστών και κυρίως νέων, που από τότε αποτελούσαν τη βασική δεξαμενή της εμπορικότητας στο σινεμά. Έχοντας δίπλα του εξαιρετικούς συνεργάτες, όπως τον Γκίλμπερτ Τέιλορ στη φωτογραφία, τον Τζον Γουίλιαμς στη μουσική και στο καστ τους Μαρκ Χάμιλ, Κάρι Φίσερ, Πίτερ Κάσινγκ, Άλεκ Γκίνες και τον τότε άγνωστο ακόμη, Χάρισον Φορντ, θα στήσει μία κινηματογραφική αυτοκρατορία. Οι επόμενες δυο ταινίες, που θα ακολουθήσουν, θα φέρουν περίπου τα ίδια οικονομικά αποτελέσματα για τον Λούκας, ο οποίος σχεδόν άμεσα ξέκοψε από τη σκηνοθεσία, συνεχίζοντας απλώς να κάνει χρήματα. Και «φιλάνθρωπος» Σήμερα, ο Τζορτζ Λούκας απολαμβάνει τη ζωή του, καθισμένος πάνω στα δισεκατομμύρια που έβγαλε απ’ τις τρεις πρώτες ταινίες του και τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, αποτελώντας ένα σύμβολο για τον κινηματογράφο, μιας εποχής που μοιάζει αρκετά μακρινή. Ταυτόχρονα, ένας άνθρωπος που ήξερε καλύτερα, ακόμη και από τη σκηνοθεσία, να βγάζει χρήματα και να έχει σήμερα την πολυτέλεια να προσθέσει στο βιογραφικό του, δίπλα στο σκηνοθέτης και παραγωγός και το «φιλάνθρωπος», όπως αρκετοί διάσημοι δισεκατομμυριούχοι.

Η ταινία, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Μίχαελ Σαρνόσκι, θα εξερευνήσει τις προκλήσεις του ήρωα με το εγκληματικό του παρελθόν και θα παρουσιάσει τη συνάντησή του με μια μυστηριώδη γυναίκα που του προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία. Ο Σαρνόσκι εξέφρασε τον ενθουσιασμό του για την ευκαιρία να ανανεώσει την κλασική αυτή ιστορία με έναν νέο τρόπο και τόνισε τη σημασία της επιλογής του ιδανικού καστ για την αναπαράσταση της ιστορίας στη μεγάλη οθόνη.

Ο Μάλκοβιτς έχει αναλάβει έναν ρόλο του οποίου η λεπτομέρειες παραμένουν ακόμα αδιευκρίνιστες, ενώ ο Ινεσον θα υποδυθεί τον Galactus, έναν από τους πλέον εμβληματικούς αντιήρωες του Marvel, σύμφωνα με το Hollywood Reporter. Τη σκηνοθεσία του έργου έχει αναλάβει ο Ματ Σάκμαν, με το σενάριο να είναι έργο των Τζος Φρίντμαν, Τζεφ Κάπλαν και Ιαν Σπρίνγκερ.